sana bakıyorum

yine toplamışsın kara bulutları üzerine

kaçışacak hepsi aslında bir savursan eteğini

yine biriktirmeye başlamışsın yağmurları gözlerinde

kapına bir demet çiçek bıraktım, rahmeti verme değmeyenlere 

insanlar kolay kapılıyor basit şeylere

kaç kişi anlayabilir ki o ışığı kıran gülümsemeni

sen hiç boyanmadın sahte renklere

o yüzden sadece akşam güneşi dokunuyor tenine

sen ne bilirsin? diyebilirsin tabii ki de

ben bir geceyim, sadece tahmin edebilirim düşlerini

ama bir bak şu yıldızlarla kaplı karanlık geceye

sen karanlıkta değilsin, bir yıldızsın yeter ki gör kendini 

benim gözlerimle

sonuç

soğuk bir rüzgardım

esip geçtim yanından

tenine dokunmaya kıyamadım

gecenin en karanlık anıydım

uzak durdum yıldızlarından

onların ışığını senden ayıramadım

hüzünlü bir şarkıydım

hep sensiz sokaklarda çınladım

senin için yazılmış olsam da

senin için hiç var olmayacaktım

ben aslında, yalnızca basit bir adamdım

süslü dizlerin arkasına saklandım

sadece beni bir damla sevmeni istemiştim

ama sen, bana gözyaşları dolusu inanmadın

gözünden düştüğümde bin parçaya ayrıldım

haklısın, beni düşürdüğünde ağrımıştır canın

ben mi? ne yapabilirim artık

en fazla ayağının altından çekilir, batmamaya çalışırım

gidiyorum

merak etme

coşkuyla geldiğim gönlünden

sessizce ayrılıyorum bu gece

kapıyı ardımdan kilitleme

niyetim yok geri dönmeye

geride ne bir hatıra bırakıyorum

ne de kırık can parçaları

lakin şiirleri almadım

onlar zaten senindi, sende kalsın 

bakarsan eğer arada sırada

nasıl sevilmen gerektiğini hatırlarsın

bırak

bırak düşeyim gözlerine

bırak yansın ruhum dizlerinde

atma beni sensiz gündüzlere

bırak beni, çürüyüp kalayım

kalbinin zaten kullanmadığın bir köşesinde

bırak rüzgarım dokunsun tenine

bırak dudaklarım iz bıraksın gecene

atma beni sensiz düşlere

bırak beni, bir iz olarak kalayım

tırnaklarının kırmızı nehirlerinde

bırak emanet edeyim aşkımı ellerine

bırak sarhoş olayım gülümsemende

atma beni sensiz iklimlere

bırak beni, çiçeklerini sulayayım

beni biraz olsun sevdiğin o ilkbahar bahçesinde

benliğin vedası

bu yolculukta mutluluğu aramıyorum

sevilmeyi  hak etmediğimi zaten biliyorum

eksik ve kusurlu varlığımdan

son bir hata daha yapmadan sıyrılmak istiyorum

artık intiharı düşünmüyorum

ben zaten bir ölüyüm

yalnızca iyi niyet taşlarıyla döşeli yolu geçip

cehennemde dinlenmek istiyorum

kimseyi suçlamıyor, kimseye kin gütmüyorum

kimsenin arkamdan üzülmesini de beklemiyorum

geriye bir kaç güzel anı, bir parça da özür bırakıyorum

ağlayarak geldiğim bu dünyadan, yalnızca somurtarak ayrılıyorum

fotoğraf

yalnızca bir an için seni gördüm

ömrümün geri kalan tüm anlarını sana gömdüm

sarhoş değildim fotoğrafına baktığımda

bir daha hiç ayılamadım, gözlerin ruhuma damladığında

bir an bile olsa sen vardın ya karşımda

işte o anda anladım

bu dünya güzel değil, ona güzellik katan sen olmasa

?

güneş, dokundukça tenine 

utançtan kızarırken 

ve kıvrımlı hatların

en sakin denizleri bile 

dalgaların esaretine sürüklerken

ben kimim ki karşı geleyim sana!

nasıl olur da kapılmam büyülü adımlarına

şarkılar bestelenir güzelliğine de

hep eksik kalır bir kaç nota

tanrının utanıp yaratmadığı sesleri

kim, nasıl bulsun bu uzun ve ıssız havalarda