itiraf

hiçbir şey gibi
hislerim
karanlık ve boş,
gelip geçici heveslerim
bir de sevdiğim
tutuyor ellerimden
yoksa yığılıp yiteceğim

eskiden
büyümeyi öğrenmemişken
acının rengine
mutluluğun tadına tutkundum
şimdi hatıralarım bile renksiz
ki bunu bile umursamıyorum

anlatmak istedim sadece
kendime anlatmak
daha az saçma geliyor gecenin bu vakitlerinde
duygusuzluğu bir şiirle anlatmak
artık umursamadığımı fark edip
yazmayı bırakmak

ölüme methiye

bu akşam sessizim
soğuk ve keyifsizim
bana kızman
zerre umurumda olamayacak

bu akşam sefil bir haldeyim
kötü bir albümün yedinci şarkısı gibiyim
sıradan bir terk ediş
beni hiç ama hiç şaşırtmayacak

bu akşam
dün akşam
yarın akşam...
her zaman aynı değil miydi ?
belki de
son damlanın etkisiyle
tiksintiyle
son veririm bu akşam herşeye
susar şarkılar
söner ışıklar
derken
bir alkış, kıyamet !
yüzümde tebessüm belirir
eğilir veririm selamımı
tüm o yaşadığım anılara
ve sen olurdun
seni bulurdum tüm o curcunada
elini sallardın
bir yandan göz yaşlarını saklardın
üzerinde en güzel siyah elbisen
saçların uzamış olurdu hafiften
kokun ulaşırdı sahneye
bir anda mavi kokardı gece

siyah perde, mavi gece
renkten öte methiyedir ölüme

kadın

ne savaşlar verdim uğruna
tek bir acı dokunmasın diye canına
kaç canımı siper ettim sana
sevdama karşılık beklemeden
kaç kalp eskittim varlığına

tek bir şey istiyorum şimdi senden
bir tek gözyaşın düşerse toprağa
o kuru, o tozlu toprak çamurlaşır da
dolanırsa ayaklarına
kirlenen sen değilsin
suçu toprağa, çamura da atma
kim çalıp döktüyse gözlerini senden
kim nefretini, haysiyetini yırtıp attıysa üzerine
odur seni bu çamura sokan
dik dur cananım,
susma, haykır ciğerlerin parçalanırcasına
ellerini avuştururken o korkaklar
ecel ol da yine de korkaklara fayda olma
bil ki binlerce nilüfer çiçek açacak
seni ittikleri o çamurlu yolda