tek bir hakkım vardı
ve ben beceremedim yaşamayı
ne aklımı dinledim bu yolda
ne de kalbime söz geçirebildim
bu kadar hatayla doldurmaktansa
ömrümü boşa geçirmeyi dilerdim
mutlu da değilim, mutsuz da
iki duygu arası bir uykuda
nefes alıp veriyorum
ki artık onu bile umursamıyorum
bitse de gitsek kafasıyla
uzatmaları oynuyorum
yalan değil
bu çölleşmiş duyguların arasında
senin çiçek açmanı hiç beklemiyordum
bazen, birilerine kızıyordum ama
biri nasıl böylesine sevilir... bilmiyordum
o yüzden belki
kendime bile anlatamıyorum
bir şey var, dört mevsim gibi
ama yetişemiyorum
hem gece, hem de gündüz gibi
ama göremiyorum
varlığı yaşamların en güzeli
yokluğu ölüm gibi..
kendimi ikisine de ait hissedemiyorum
en kötüsü de
kendi yoluna gideceğini biliyorum
belki bir aya
belki de bir yıla
benim içinse zaman durdu
ömrümün sonuna kadar
bekleyeceğim o çölün ortasında
açtığın çiçeğin başında
kim bilir, belki karışırım toprağına
belki bir aya
belki de bir yıla
