tüm kalabalık caddeleri
yağmur yağdı ıslandım
çamurlara sıçradım
ve gülümsedim
bir çocuk gibi
çocukları sevmezdim halbuki
oturdum yalnız başıma
benden de yalnız gözüken bir banka
yalnızlığımızı paylaştık sigarayla
gözüm ilişti çakıl taşlarına
evcil taş olur muydu acaba?
ceplerime doldurdum onları
uzağa fırlattım sigaramı
zaman yalnıza da geçiyordu
zaten
o da biliyordu
gitmem gerekiyordu
gece bu vakitler oldu mu
sabah olmuyordu
ismimi kazıdım banka
kalktım müsade istemeden
yola düştüm yeniden
bir kadına rast geldim giderken
gülümsüyordu pencereden
gülümsedim, el salladım hatta ona
kaçtı, gitti içeriye
kapattı perdeleri sıkıca
elim havada kaldı
hoşçakal dedim usulca
ve gülümsedim
kadını tanır gibi
tanıdıklarım beni sevmezdi halbuki
evin önü beni çağırdı sanki
yandı bir sokak lambası
işte orada, karşımdaydı
kocasının arabası
kocaman bir gülümseme kondurdum arabaya
evcil çakıl taşlarıyla
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder