chris cornell

o, dünyamıza teşrif ettiği an kaç kişi sevinmişti? ailesi ve belki birkaç aile dostu...
yaşağıdı her an dünyayı güzelleştirdi.
söylediği her şarkıyla çoğu zaman eskimiş bir dolap köşesinde unuttuğum duyguları bana tekrar hissettirdi.
kimi zaman öfkeyi,
bazen kederi,
arada sevmeyi ve daha nicesini
şu anda hatırlamakta zorlandığım ne varsa onun müziğinde duruyor, şimdi bile bunun farkındayım
(worried moon)
müzik
benim en yakın dostum oldu ve herzaman bu böyle olacak
bir film içindeki müzikler kadar güzel
bir bilseniz kitap okurken kafamda nice şarkı döner.
yazarken, çizerken kendi kendime,
dönerken dünyanın tersine,
müzik takip eder beni, bilir onsuz herşeyin anlamsız geleceğini
anlamsız gelen bir hayatı bitirmek gerektiğini...
chris cornell...
(silence the voices)
işte bu müziğe anlam katan bir adamdı
adına ister rock star diyin ister insan
o zamanın güzelliğinin ve acımasızlığının
yaşamın coşkunluk içinde solmasının bir kanıtıydı

peki o, dünyamızı terk edip gittiğinde kaç kişi üzüldü? sayamadım, insanları sayabilirim de yanan ruhları sayamadım...