Ellerimizin gölgesi dokunuyor geceye
Ve iki ufak mum ateşi yetiyor
Onca sene saklanan karanlığı açık etmeye
Kalp atışlarına sarılıp, dökülürken birbirimize
Nefes almak zaman kaybı geliyor nefsimize
Geçiyor saatler, dönüyor başım
Bir gün öncesinde hiç yaşamamıştım
Bir gün sonrasında bir daha hiç yaşayamayacağım
O güzel hayatı tadarken uzandım
Merhametli benliğine dayanmışken başım
Sessizce yanmaya başladım
Benden geriye bir ben kalmayacağını o an anladım
Cehenneme gülümseyerek varacaktım
Küllerimi usulca tenine bırakırken
Ellerini tutamasam da... inan hiç bırakmadım
Sönerken o iki ufak mum üzerimize
Bir daha gizlenmeyecektik o malum karanlığın şerefine
Sonunda gün nihayete erip gündüze geldiğinde
Kokularımız öylesine sinmişti ki birbirimize
Rüzgar bile şaşırmıştı kimin kime estiğine...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder