kimsesiz karanlıklar

saçlarından bir tel ayırır mısın bana ?

üşürsem sarılır,  uyurum yanında

bir mum yakar mısın yokluğuma ?

onu düşünüp koşarım yıldızlara

günaydın der öyle uyanır mısın yarın sabaha ?

umudum olsun bir günümün aydın olacağına

o şarkıyı açar mısın çıkmadan yola ?

utanır da yolların, çıkar belki bir gün bana

bir söz versem, saklar mısın anılarında ?

seni hep saklayacağım kalbimin kırıklarında

ve son bir kez gülümser misin bana?

hiç bir şeyin olamasam da

gülümsemene nasip olmak kalsın yanıma

Est-ce que tu m'aimes ?

Ya son bir defa hissedeceğim

Ya da ölüp gideceğim

Arada kalmışlık değil bu

Son kez kokunu gözlerime sürüp yiteceğim

Zincirlerime takılı takvimler

Her gece esen pişmanlığımın mevsiminde

Gözlerimden dökülürken birer birer

Son kez adını söyleyip tüteceğim

Aklımı yitirdiğimi biliyorsun

Hangi geceydi, o yanan mumum kokusu neydi

Utandığımda yüzümün giydiği rengi

Ellerimin ellerinle moneküler seviyede ilişkisini...

Artık tek öğrenmeni istediğim vaziyetim

Bu son nefesimde ilettiğim vasiyetim

.

.

Elimde değil bu çizgiler

Hepsini aşkla çizmiş sanki yüzüne kader

inandığım bir tanrı yok ancak

bir gün cennet saçların için yanacak

two

kırık bir ayna

küflenmiş anılar

suskun yıllar

kapalı yollar

ölü bir orman

anlamsız şiirler

düşsüz geceler

bana

iyi geceler sana

özledim

Bir damla mum ışığında kör ettiğimden beri kendimi

Ne güneş, ne yıldızlar geldi geçti.. umursamadım hiç birini

Tükendim, tükendikçe daha çok sevdim

Sevdikçe yandı gözlerim, sadece uzakları görmek istemiştim

Sadece bir parça nefes istemiştim

Sigaranın dumanını solumayı özledim

Bu özlem içine çeke çeke bitirirken benliğimi

Seninle gülmeyi özledim