yalnızlık sonrası son söz

eskiden yalnızdım

yalnızlık kolaydı

güneşin sessiz vedasıyla

gökyüzü perdelerini kapatınca

ağzımda ucuz bir sigarayla

alkışlardım bu koca hiçliği

ne kadar beğensem de

asla özlemeyeceğim saatleri

eskiden yalnızdım

yalnızlığı yazardım

bazen güzel bir kadının gidişinde

bazen siyah beyaz bir filmde

ama en çok da titreyen ellerimde

yalnızlığın nasıl dokunduğunu anlatırdım

sonra bir kadeh şarap alıp

onun şerefine kaldırırdım

öyle ya

kimse yokken yanımda

yalnızlığım vardı

belki dar ağacında asılıydı

belki de sağırdı

ama biliyorum

o hep başucumdaydı

şimdi 

yine yokluk kol gezerken hayatımda

artık yalnız değilim

beterim

artık sensizim

geldiğin gün terk edildim

ya da aldattım yalnızlığı

artık umurumda değil

alıştığım hiçliğin dışındayım

önceden de nefes almayı sevmezdim
ama şimdi yanıyor ciğerlerim

iki dakika seni görsem

mutlu olacak gibiyim

sanırım delirdim

ondan bu aşık hallerim

belki de yalnızlığı hiç hak etmemiştim

nihai kaderim sendin

belki de

ben ikinizin arasında

birbirinize atıp durduğunuz

akılsız bir oyuncaktan ibarettim

yine de

seni tanımayı

milyarlarca yıldıza

veya ömürlük yalnızlıklara değişmezdim

sen tanrıçam

ışığım

sen umudum

yok oluşum

seni senden uzakta

yalnızlıktan bile uzakta

çok ama çok seviyorum