heykel

bir heykel gibi

durdum, izliyorum

insanları

rüzgarı

zamanı...

biliyorum

hepsi gidecek

duyuyorum

"hepsi geçecek"

geçip gidiyorlar

doğru

bazen fark ediyorlar beni

ruhsuz

ama canlı heykeli

ben sabit kalıyorum

halbuki

bir göz kırpsam belki

belki bir an çarpsa kalbim

..

derken 

veya düşünürken

rüzgara kapılıyor dikkatleri

"aman" diye geçiyor zaman

"boşver"leri

ben böyle iyiyim

onlara aldırmıyorum 

kendimi kandırmıyorum

basit bir heykel gibi

beni bıraktıkları boşlukta

yok olmayı bekliyorum

bir de

seni sevmeye devam ediyorum

çürüyen adamın şiiri

dün gece

çok güzel bir düş gördüm

ölmüştüm

gözlerimi açtığımda

çoktan gömülmüştüm

henüz çürümemişti bedenim

hoş bir dokusu vardı kefenin

yine de

toprağa kavuşmak istedim

yırtıp attım üzerimdeki beyaz örtüyü

biraz paniklemiştim

zaten nefes almıyordum ama

yine de

ağzıma dolan toprak tadını sevmemiştim

ama işte, alıştım sonra

yaşarken alışıktım karanlığa

pek bir farkı yoktu burasının evden

yine eşit uzaklıktayım sonuçta

cennet ve cehennemden

beni hiç sevmemiş tanrının evinden

ve sevilmek istememiş şeytanın kalbinden

buraya kadar sıradan bir düştü

derken 

dudaklarıma bir çiğ damlası düştü

sonra bir daha

ve bir daha

mor bir okyanusa

baş meleğin kanı damlamışçasına

kızardı dudaklarım

hayır

hayat değildi bu yüzüme dolan

yalnızca

göz yaşlarını tanımıştım

muhtemelen

herkes gittikten sonra

mezarıma uğramıştın

önce üzülmüş

sonra sövmüş

sonunda da biraz ağlamıştın

ben mi?

mutluluktan çıldırmıştım

ölmemiş olsam dans eder oynardım

neden mi?

senden bir parçayı

bir göz yaşını

sonsuza kadar 

dudaklarımda saklayacaktım...

sonsuza kadar

tadınla uyuyacaktım...