bir heykel gibi
durdum, izliyorum
insanları
rüzgarı
zamanı...
biliyorum
hepsi gidecek
duyuyorum
"hepsi geçecek"
geçip gidiyorlar
doğru
bazen fark ediyorlar beni
ruhsuz
ama canlı heykeli
ben sabit kalıyorum
halbuki
bir göz kırpsam belki
belki bir an çarpsa kalbim
..
derken
veya düşünürken
rüzgara kapılıyor dikkatleri
"aman" diye geçiyor zaman
"boşver"leri
ben böyle iyiyim
onlara aldırmıyorum
kendimi kandırmıyorum
basit bir heykel gibi
beni bıraktıkları boşlukta
yok olmayı bekliyorum
bir de
seni sevmeye devam ediyorum
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder