heykel

bir heykel gibi

durdum, izliyorum

insanları

rüzgarı

zamanı...

biliyorum

hepsi gidecek

duyuyorum

"hepsi geçecek"

geçip gidiyorlar

doğru

bazen fark ediyorlar beni

ruhsuz

ama canlı heykeli

ben sabit kalıyorum

halbuki

bir göz kırpsam belki

belki bir an çarpsa kalbim

..

derken 

veya düşünürken

rüzgara kapılıyor dikkatleri

"aman" diye geçiyor zaman

"boşver"leri

ben böyle iyiyim

onlara aldırmıyorum 

kendimi kandırmıyorum

basit bir heykel gibi

beni bıraktıkları boşlukta

yok olmayı bekliyorum

bir de

seni sevmeye devam ediyorum