gecenin karanlığı var sadece
ışıksız, yağmursuz, umutsuz
çarpıyor beni benliğime
sarıyor kül rengi elbisesiyle
ısınıyorum
sınanıyorum
sessiz öpücükleri düşerken gözlerime
körlüğüme gülüyorum
ve kabul ediyorum
o karanlığın şiddetsiz adaletini
kabuslardan azade bedenimi
rüyasız ifade edişimi
tüm yokluğumla
bir varlığa duyduğum hasreti
kabul ediyorum
sona gelmeden bittiğimi
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder