on, dokuz, sekiz
daha dün aynı atmosferi paylaşırken
şimdi git gide uzaklaşıyorum yörüngenden
yavaş yavaş tükeniyor canım
sana el sallarken penceremden
yedi, altı, beş
öncesinde güneş yaktı gözlerimi
peşinden sonsuz karanlık geldi
dumanlar kaplarken ciğerlerimi
aramızdan ayrıldı çekim kuvveti
dört, üç, iki
savruldum boşluğa son sürat düşerken
tutunacak bir umut aradım senden
çarptım gerçekliğe kanadı dudaklarım
çaresizlikten ağlamaya başladım, geride kalanlar eğlenirken
bir
ufacık bir patlama ...ve bitti
dünyamda bıraktığım bir kişi bile fark etmedi
aklımın parçalanırken çıkardığı sesi
sıfır
donmuş hayaletim güneşe savrulurken
kalbim son defa sıcaklığı hissetti
güneş, gülümsemen gibiydi
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder