korkak

üzgünüm

ben, korkak bir adamım

geceleri 

oturup bir başıma

saatlerce

kendi kendime

seni ne kadar çok

ama çok

sevdiğimi anlatırım

ama... dedim ya

bir yandan da korkarım

duvarlara, kağıtlara

karanlığa anlattıklarımı

sana anlatmaktan

anlatırsam anlamandan

anlayıp da kaçmandan

korkarım

kendi içine çekilen

bir çiçek gibi

ya kaybedersem seni?

o zaman ne yaparım?

zaten sislerin arasında

sigara dumanı ve kafa karışıklığıyla

yapayalnızım bu dünyada

nasıl korkmayayım?

dağılırsa birden sislerim

ve ortaya çıkarsa hislerim

kafanı kaldırıp şöyle bi bakarsan etrafa

görüşürüz yerine elveda dersen bana

buna nasıl dayanırım?

üzgünüm,

ben korkak bir adamım

sırf daha yakın olmak için dudaklarına

sesini kaybetmeyi göze alamadım