İstanbul

Kalabalık bir caddenin

Loşa çalan ara sokağında

Oturmuş, birasını içiyor

Elindeki fotoğrafa bakıyor

Dünya umurunda değil

Bir kuş pisleyebilir kafasına 

Ya da kıyamet kopabilir bir anda

"Sesleri duyuyor musun ?"

diye soruyor fotoğraftaki kadına

"Herkes nasıl da yapışmış hayata

Gacır gucur ruhları dolanıyor ayaklarına"

Öpüyor fotoğrafı

Kalbine götürürken sevdiği kadını

Bir fırt daha çekiyor sigarasından

Bir yudum içiyor birasından

Bir gün daha kapatıyor geri kalan hayatından

Ayağa kalkıyor, sendeliyor 

Elleriyle sıkıyor fotoğrafı

"Tutunacak başka neyim kaldı?"

Ağır ağır uzaklaşırken

Çıkmaz sokak yazan tabeladan

Bir şarkı mırıldanmaya başlıyor

Kimseye duyurmadan

Var

Bir kadeh roze şarap sarhoşluğunda

Gün batımının peşine takılıp gidesim var

Kaçan güneşi yakalayamasam da

Gecenin kovaladığı bir adam olasım  var

İkinci bir emre kadar sessizliğe kavuştuğumda

Kalbimdeki tüm fırtınaları açık denizlere dökesim var

Ölümün serin dudakları enseme yaklaştığında

O dudakları kanatana kadar öpesim var

iç dökme

İsteyerek yaşamıyorum bu hayatı. Acı ve kederden başka ne var ki? Yaşadığım her gün ölmüyor mu sanki içimde bir şeyler? Kalbimin arada bir parlamasının sebepleri sonuçsuz kalmıyor mu her zaman? Beynimde yankılanan seslerle mücadele edip duruyorum. 

"Neden böylesin?"

"Umursama"

"Kimse seni sevmiyor, sadece katlanıyorlar.."

"Zararlı bir alışkanlık kategorisine giriyorsun"

Bu seslere yenilmenin kıyısındayken sigara içmek istiyorum. Kanser düşündüğüm son şey. Bunu kendimden başka kimseye anlatamıyorum çünkü beni kendimden başka kimsenin anlamayacağını biliyorum. Tanrıya veya kutsal şeylere inanmıyorum bu sebeple kendi canımı alırsam herhangi bir cezayla karşılaşacağımı da düşünmüyorum. Ancak, aptalca bir huyum var : Umudumu tam olarak kaybedemiyorum. Bir an yaşanıyor, sanki her şey hani her şey olmasa da hayatımın bir bölümü güzelleşebilirmiş gibi hissediyorum. Korkularım saklanıyor varlığından habersiz olduğum bir karanlığa. Elbette o saklandıkları yerden gelen tıslama seslerini işitebiliyorum ancak önemsemiyorum. Aptallığın ve umudun kesiştiği bu çıkmaz sokakta uzun uzun seninle takılmayı o kadar çok isterdim ki...Soluğun yüzüme tatlı bir meltem gibi eserken gözlerinde kaybolmayı nasıl da... 

Genellikle karamsar düşünceler mezarlığında, mevsimsizce açan bu hayal çiçeklerini koklayarak uyuyabiliyorum. Yorgun bir idam mahkumunun, son sabahına kavuşmak için erkenden uyuması gibi bir çaba benimki de işte. O soğuk duvara yaslanıp uyumanın, ölüme bu kadar yakınken nasıl böylesine canlı hissettirdiği gerçeği ne kadar olasılıksız gözüküyor değil mi? Hani bazen komik bir şeyler söylüyorum da ikimiz de ân içinde kaybolup gülüyoruz ya işte neredeyse ikiz kardeş gibi yakın benim için bu duygular. İçin için ağlamak geçerken gözümün bir kenarından, biliyorken senin nasıl da uzaklaştığını an ve an, gülersek belki daha güzel geçer diyorum zaten geçecek zaman.

Uzak bir ülkeye kaçmayı düşünüyorum bazen. Bunu yapacak gücüm ve cesaretim de yok. Şu anda bile sanki binlerce ince, demir kılıç saplanmış ruhumun çoktan pes etmiş bir şövalye gibi yılgın içkinliğine. Ve ben bu kılıçların arasından sıyrılmaya cesareti olmayan bir köleyim. İmparatoriçeme sonsuz aşkla bağlı bir köle. Ne senin yanına yakıştırabilirim kendimi ne de geceleri kendimi bulduğum zindanda adını sayıklamadan nefes alabilirim.

boşluktan

Kalbimdeki soğuk boşlukta

İsimsiz bir mezar var

Bazı geceler, birileri gelir

Sarı yaprakların hışırtısı

ve Dua yankılarıyla

Bu sahipsiz ölüyü anarlar

Ancak çoğu zaman

Yalnızdır bu mezar

Unutulmuşluktan öte

Hiç var olmamış gibi

Sanki çok sevmiş de

Hiç sevilmemiş gibi

Öylesine ıssız

Öylesine sahipsiz

Devasa harabelerin gölgesinde

Güneşin ufacık bir dokunuşunu bekler gibi

Zarafet

Karanlık ve çıplak bir şehirde

Elinde solmuş bir demet çiçekle

Yürüyordu sessizce

Gözyaşlarının hazin gölgeleri

Dağılmıştı kırmızı elbisesine

Paramparça bulut desenleri

Sadece bir başlıktı hayat hikayesinde

Soğuk ve berrak bir nehirde

Saçlarına taktığı beyaz çilelerle

Süzülüyordu sessizce

Hiç beklemediği, ama hep istediği

O güzel günlerin hayaliyle

Yanıp tutuşurken yalnızlık içinde

Çığlıkları yankılanıyordu titreyen ellerinde

Issız ve karmaşık bir evde

Gözlerine çektiği siyah gecelikle

Uyuyordu sessizce

Hayat ona adil davranmamıştı

O hayata hiç alışamamıştı

Bu sürgünün ne zaman son bulacağı

Ufak bir mezar taşına yazılacaktı

  

Son kez

Gece yarısı olmuş gözlerinde

Uykuya hasret bir bakış var

Yaprak kımıldamayan kalbinde

Kim bilir kaç ilkbahar cansız yatar

Üzerine düşen ağırlığın her zerresinde

Küçük bir kızın hayalleri yaşar 

Sen bir daha yıkılmak istemesen de

Sırtına çoktan saplanmış oklar

Seni anlatırken bulutlar yeryüzüne

Damla damla güzelliğin yağar

Ve ben, kapılıp giderken seline

Sonunda huzur buluyor, ruhumdaki girdaplar