Karanlık ve çıplak bir şehirde
Elinde solmuş bir demet çiçekle
Yürüyordu sessizce
Gözyaşlarının hazin gölgeleri
Dağılmıştı kırmızı elbisesine
Paramparça bulut desenleri
Sadece bir başlıktı hayat hikayesinde
Soğuk ve berrak bir nehirde
Saçlarına taktığı beyaz çilelerle
Süzülüyordu sessizce
Hiç beklemediği, ama hep istediği
O güzel günlerin hayaliyle
Yanıp tutuşurken yalnızlık içinde
Çığlıkları yankılanıyordu titreyen ellerinde
Issız ve karmaşık bir evde
Gözlerine çektiği siyah gecelikle
Uyuyordu sessizce
Hayat ona adil davranmamıştı
O hayata hiç alışamamıştı
Bu sürgünün ne zaman son bulacağı
Ufak bir mezar taşına yazılacaktı
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder