affet

affet

biliyorum, hak etmediğim çok şey var

mesela, ruhumu saran kalp atışların

veya dudaklarıma konan şarkıların

her baktığımda sarhoş eden bakışların...

affet

anlıyorum, bu öfkenin arkasında bir ben var

güçsüzdüm, zayıftım.. aşıktım demek neye yarar

öfkeli bir mahlukattım o zamanlar

zincirlediğim sözleri asla hak etmemişti o tatlı hatıralar

affet

soruyorum, hiç affolacak mı işlediğim günahlar

bir akşam vakti, dokunmak istersem ellerine

veya usulca sebep olsam gülümsemene

söyleyecek misin adımı gözlerime

biraz olsun, yeniden...sevmişcesine 

dedim

Ben, bir başımayken karanlıkta

Sen, eşsiz bir ışıksın bu kör dünyada

Yalnızlık ve eşsizliği sakın karıştırma

Eşsiz bir ruhu yalnız bedenler taşıyamaz, unutma

Güzelliğinin ardındaki güzelliği görmek için

Herkes bakamaz gölgeleri var eden parlaklığa

Kolaydır, gözü acıtmayacak gölgeleri seyre dalmak 

Ancak

Seni görmek isteyenler 

Sendeki seni tanımak isteyenler

Onlar ki ancak ulaşır kör bir aşkın mutluluğuna

Bir elinde şarap, diğer elinde okyanus

Dilersen sarhoş olur, dilersen boğuluruz

Çünkü

Ben, sende yaşamı görüyor ışığa dokunuyorum

Rüzgarı hissediyor, yağmuru seviyorum

Eteğinden savrulan ilkbahara uyanıyorum  

Ve bu eşsizliğe ulaşamayanlara ancak... 

Acıyorum

dip

Gördüm seni, gölgelerden doğan bir düş gibi

Varlığın hayattı, yokluğun hayatımı anlamsız bıraktı

Sevdim seni, donuk toprağın kardelene aşkı misali

Kokun, üzerimde hiç geçmeyecek anılar bıraktı

Öptüm seni, güneşin ilk ışıklarına uzanan karanlık gibi

Dudakların tatlıydı, geriye hiç geçmeyecek bir acı bıraktı

Okudum seni, yer yüzünde yazılmış en güzel gözleri

Bakışlarının her satırı, ruhumu nefessiz bıraktı

Özledim seni, bir hayale adanmış ömür boyu sessizlik gibi

Sözlerim sana ulaşmayı, kalbim atmayı bıraktı

Kıskandım seni, hak etmeyen bir tanrıya edilen dualar gibi

Uğruna düşen tüm o melekler, beni yalnız bıraktı

sen

Sen, 

hangi yağmurun eserisin

tenine işlemiş bahar

gözlerinde açıyor papatyalar

Güzel,

hangi rüyanın cennetisin

ayak izlerinde ay ışığı var

dudaklarında yanıyor karanlıklar

Kadın,

hangi kalbin bestesisin

parmaklarından süzülürken rüzgar

sesinden taşıyor aşkın ruhlar

Karanlık

                                                                           Bölüm 1

   Başlangıçta ne zaman vardı ne de doğa. Hırs, kin, ihtiras yoktu mutluluk, hayaller ve aşk da ha keza. Karanlık bugünkü anlamını kazanmamıştı henüz, aydınlık yoktu zira. Belki de karanlığı huzura eş değer gören bizler, ilkel beyinlerimizde o yokluğu bir şekilde hissedebilmişizdir. Kim bilir? Belki de mutlak yokluğu bir dakikalık mutluluklara tercih etme sebebimiz de bu bilinç ötesi kavrayış halidir. Ne olursa olsun ama ufak zevklerin, ne kadar gerçekçi gözükürse gözüksün asla gerçekleşmeyecek hayallerin peşinden ayrılınca insan fark ediyor; kaybettiklerinin, kurtulduğu şeyler yanında nasıl da ufacık kaldığını. Mesela, iş yerinde asla patron olamayacaksın evet ama asla hırslarının kölesi de olmayacaksın. Seni seven kimse kalmayacak belki ama sana verilen kısacık ömrün değerli dakikalarını kimsenin beğenisini almak için boşa harcamayacaksın. Bir kaç saniyelik zevkler için bir ömür sürecek pişmanlıklar yaşamayacaksın...

    

    Her sabah, uyandıktan sonra, çırpınmaya başlıyorsun. Karanlığın meltemi ne de güzel sarmıştı seni halbuki. Uyuduğunda bir anlamı kalıyor mu hayatın? Öyle ya sana hep telkin ettikleri şeylerden birisi  "hayatının bir anlamı olmalı" değil mi? O anlamı asla bulamayacaksın, çünkü öyle bir şey yok. Yalnızca oltadaki bir yem daha. Neyse dönelim uykumuza. O anlamsızlık, o karanlık hâli olmasa nasıl tahammül edebileceksin aydınlık, kaos dolu hayatına? Edemezsin, kimse beceremez bunu emin ol. Önce zihnin çöker sonra bedenin ve fark etmezsin bile fişini çektiklerinin. Peki neden bu korkunun sebebi ? Yalnızca karanlık karşındaki, büyük hiçlik; ona anlam yükleyen sensin.  Sana dayatılan aydınlık fikirlerin esiri oldukça, asla özgürce yürüyemeyeceksin karanlıkta.

İtiraf

Artık aklım eskisi gibi çalışmıyor

Daha zor anlıyorum okuduklarımı

Bedenime saçma sapan ağrılar saplanıyor

Unutuyorum yaşadığım güzel anıları

Aklıma yeni fikirler gelmiyor

Tekrar tekrar dinliyorum eski şarkıları

Ölüm, artık beni heyecanlandırmıyor

Üzerimde yıllardır süren yaşamın bıkkınlığı..

Alarm sesini duymadan uykum sonlanıyor

Elimdeki telefondan izliyorum sahte hayatları

Yalandan beğeniler parmaklarımdan sızıyor

Sızlatıyor kalbimi yalanlarımızın karşılıklı olması

Yüzümde bir maske var ama ruhuma ağır geliyor

Taşımakta zorlanıyorum artık kırılgan insanları

İçimde bir yağmur var, ışığa bakmazsan görülmüyor

Kalabalıklardan sıyrılsam belki görmem yalnızlığımı

teşekkür

böyle mi bitecekti hayatım

yüzümde yalandan bir gülümseme

zihnimde antidepresan yaraları

kurtulamadığım bir gerçeklikte

herkesi ne de güzel kandırırdım

çok uğraştım, kimseye yaranamadım

çok dinledim, kimseye anlatamadım

dün seni seven adam, bendim ama

bugünkü beni sevecek bir kişi bulamadım

belki kör oldum, 

belki de çıldırdım

artık inan bilmiyorum

eski bir şiirdeki 

o çıkmaz sokakta vurulan adam gibi

sarhoş ve ölü olmayı arzuluyorum

ama yaşamak zorundayım

ve böylece 

bu kabullenişle

son buluyor hayatım

bir daha duyar mıyım sesini?

sanmıyorum

bir gün bulur muyum kendimi

inanmıyorum

204

bana nefes almak bile haram

sen suskunluğuma darılıyorsun

bir damla suya bakıyor boğulmam 

sen bana okyanus gibi bakıyorsun