renkler

beyaz
bunlar ne bulut
ne de cennet
bu deliliğimin sarayı
bu yalnızlığın tacı
hükümdar da benim
tüm ihtişamımla
tiksindiğim
hatta korktuğum köle de
benim
ağlamak istiyorum
zevk alıyorum gözyaşlarımın
tuzlu
huzurlu tadından

acıma bana
bir çivi de sen çakacaksın tabutuma
sen değil misin
toprağımdan bir parça
üzerime örtülen
beni öylesine seven
bana maviyi göstermeyen
öldüğüm zaman
kendini düşünüp üzülen
ki sana hep haykırmadım mı
bendim bu sonu isteyen

beyaz
parmaklarım kırık
damlatsam kanımı
renk gelir mi hayatıma
doğru ya
kırmızıdan da sıkılmıştım bir ara
beni sevmeni hiç istemezdim
ne mavi ne kırmızı
sen hiçbiri değildin
benim deliliğim beyazdı
sen topraktın
ben sende yok olmak istedim
sen beni var ettin
ve şimdi
üzerimi ört
beklemeyelim bunun için yılları
hem ben daha çok severim
yer altındaki yılanları

Björk- Army Of Me

o kadar güzelsin ki ölüm
aşık olduğum her kadında
hep senden bir parça gördüm

öznedim

türkçe derslerinde hiç iyi değildim
bu yüzden galiba
özneye takılıp
filimsi şeylere uzaktım
özne dediğim de zaten
ben, sen ve o..
orada kaldı
hiç biz olamadı
ben ki
sizler'e giderken
dolaylı tümlecin bitmeyen yollarında kaybolmuşken
geriye sen ve o kaldı
bu kadar bilgiyle anlatabileceğim tek şey
onlar dı..

eh

overdose not here..

bu gece dinlediğim şarkılar
üstüne göremediğim rüyalar
otobüsün camından sızan uykulu hatıralar
herpsi nedenini mi arıyor
hepsi neden seni soruyor


and i still remember

tabii ki
kendimi gömmedim henüz
o kolay iş
önce seni görmek lazım
ve utanmadan sormak "nasılsın"
sonra bi baktım


no more..

gözümü öpüyor kuzgun
ayağına bastığım hatun
bana aşıkmışcasına kızgın
sonra sana dönüp gülüyorum
ve bitiyor
bir sonuca bağlamadığım
bu anlamsız şiir

...in my broken sleep

son birşey
içimdeki herşey

bazen varsın
huzursun
bazen yoksun
umutsun
bazen yağmursun
pencereden baktığım
bir cesaret camı açtığım
uzattığımda ellerimi
dokunamadığım

Gölge

gölgem
daha mutlu mudur benden
ben uçurumun dibine kadar gelip
bir türlü aşağıya bakamazken
o 
özgürce uzanırken 
düşerken
bıkmış mıdır benden
kurtulmak ister mi bu bedenden


elimde olsaydı
söker atardım seni gölgem
söktüğüm gibi 
zamanında ruhumu gelecekten
korkmasaydım yüksekten
sana doğru uçardım
o uçurumdan atlardım
kollarını açardın
kollarımı açardım
belki kan gelirdi gözlerimden
belki o zaman ağlardım ilk defa
ve o zaman korkmazdım yüksekten
buğulu gözlerim kör olurken


peki sen
şimdi
daha mutlu musun benden
mezarına düşerken
en rezil duygularla gölgem
ve ben sana bakmaya cesaret edemezken
bir damla kan geldi mi gözlerinden
uğruna yaşadığın ölüme kavuşurken


yağmur başladı
ne güzel bir hayattı
bir zamanlar
o uçurumda gölgelerimiz bile sıcaktı
ve korkmazdım yüksekten
aşağıda güller varken
o güllerin altında
mezarın henüz yokken
ben böyle sefil
böyle korkak değilken


bıktın mı benden gölgem
geldi mi ayrılık vakti 
o zaman son bir aç kollarını 
yollarımız ayrılırken
sana geliyorum bir zamanlar sevdiğim ölü
bu yalnızlık 
yüksekten daha ürkütücü

kapımda ölüm var bu gece
aklımda sen

Buika - No habrá nadie en el mundo

piç

ben adımı bilmiyorum
piç derler bilirim
beni çağırıyorlar
annem öldürmüş babamı
dikmişler gözlerime lakabımı
ismim varsın olmasın
çok üzülmüyorum
ben burda bir tek kuşlarla
elinden şekeri alınan çocuklara imreniyorum
ne bu duvarların ötesini görebildim
ne de şeker tuttu ellerim
varsın isimsiz büyüyeyim
gerçi kaç yaşındayım
onu da bilmiyorum
gardiyanın bir kızı var
benim boyumda
13 yaşında
tertemiz saçları
hatta gülümsüyor arada
ben de gülümseyebilsem acaba
olur muyum 13 yaşında
namaz kılıyor annem bazen
neden diye soruyorum
allah cennetine alsın diye diyor
anne allah  piçleri hapse atıyor
gelemem diyorum yanına
gülümsüyor
gözlerinde bir kaç damla
susuyor sonra
ben ölsem sen ne yaparsın diyor
ölücem diyorum
ölme diyor
ölücem diyorum
öbür dünya bu duvarların ötesinde değil mi
...soruyorum
annem devam ediyor namaza,
.
.
az sonra dövmeye gelecekler beni
ben konuşunca hep dayak yiyorum
annem sessizce çıkıyor avluya
ben hüngür hüngür ağlıyorum
ben hala adımı bilmiyorum
ben bugün de 13 yaşımda olamıyorum

özledim seni galiba

Nickelback-How You Remind Me Lyrics

....

bencil herifin teki olabilirim,

kızma bana ,

ne yapabilirim ki..

ben sen olduğum andan beri,

sadece kendimi düşünüyorum,

ölüp giderse bu beden ağlama, bana baktığın andan beri

gözlerinde yaşıyorum,

gülümsedikçe dudakların kıvrılıyor ya gözlerine,

işte ondan en çok ben dayanamam üzülmene

bencil

ben bu hayatta
bi kendimi sevemedim

gün geldi
güneşi sevdim
gün bitti
geceyi sevdim

bir şarkı sevdim
hemen yaktım sigarayı
kendimi zehirledim

bir kadın sevdim
sarhoş oldum
uyandığımda
kimi sevdiğimi unutmuştum

ben bu hayatta
bi kendimi sevemedim

herkes ölmeyi bir kez düşünür
ben yaşamayı hiç düşünmedim

herkes kazanmanın peşinde
ben kaybetmeyi sevdim

peki
bunu ben mi istedim
?

hayalet

biliyorum

tam da şu anda

arkamdasın

karanlıkta

ben bunları yazarken

biraz nefret

biraz aşkla

gözünde iki damla yaşla

bana bakmaktasın

.

.

.

sesini duyuramazsın

elimi tutamazsın

şarabımdan tadamazsın

sarılamazsın

ne kadar arzulasan da

canımı alamazsın

kıyamazsın

.

.

biliyorum

bunları okurken

başını omzuma yasladın

hatta gülümsedin

salakça

sonunda 

dedin

sonunda 

geldim

sen cehennem azabı çekerken arafta

ben unuttum seni sevmeyi bu diyarda

git artık 

sıkıldım işte..gördün

hayattayken sevdim, öldüğünde gömdüm

işim kalmadı seninle 

yaşayanlar varken
kim sarılır ölülere

git

ve bir daha gelme şu 

.

anladım 

gittin sonunda

hak ettiğin cennete

özür dilerim..böyle bitsin istemezdim

ama benimle gelemezdin

tek kişilik bu gece

cehenneme biletim

uyuyorum...sonunda

üzerimde o eski kazak
hani şu bana son sarıldığında üstümde olan
gözyaşlarını emanet ettiğin
hiç yakışmamış dediğin
doğum günümde hediye ettiğin
neden hala giydiğimi bilmediğim

belki de bir nebze tutmak istedim
sana verdiğim sözü,
doğum günümde
bu kazağı ilk giydiğim günde

ölürken yanımda sen olacaksın
senin kokun saracak bedenimi demiştim

ve şimdi sen yanımda olmasanda
ölüyorum..kokun etrafımda

acı çeken insanlara acıma meyili onları sevme arzusuna dönüşüyor kimi zaman, sonra da onları kafamızdaki "iyi insan" rolüne sokuyorsunuz hayatınızda,

köşe başı

http://fizy.com/s/152v8b 

çirkin yüzümü kapatıp atkımla
beklemiştim geçmeni, o köşe başında
yakmıştım yağmurun altında bir sigara
saçaklardan su düştükçe dumanına
gülümsedim.. ne kadar da benziyordu bana
dumana sarılmaya çalışan o damla
geçip gidecekti içinden bir anda
gökyüzü varken,duman bağlanıp düşemezdi o damlayla

ben gülümserken gözlerime çarpan damlalara
sen hiç gelmedin o köşe başına
tam terk edecektim seni beklemeyi o anda
izmaritler dolandı ayaklarıma
bir öpücük kondurdum, düşerken taş yola
kan rengi dudaklarının tadını buldum orda
anladım ağlarken ilk defa
sen ki düştün, düşenin yazgısına
durmayacaksın asla o köşe başında

hayat bir ilüzyonsa
ben bir tavşanım

cam

bir şeyler değişti sanki
ve ben hiç değişemedim gibi
binalar yükseldi gölgemden
mevsimler değişti penceremden
insanlar gelip geçti  kapımın önünden
ve bir merhabayı çok gördüm
ama inan çok meşguldüm
buğulu camlara ismini yazarken

sevme beni
bırak üşüsün ellerim
ben sıcağı sevmem
kalbim ısınırsa kaçar giderim
özleme beni
değmem
sen don kişot'u hayal ederken
bulacağın şey alsında ruhsuz bir değirmen
bekleme beni
gelmem
bile bile kaçar o tren
sana olan nefretim
firar etmedikçe bu kalpten
ben ancak ismine bakarım penceremden