üşendim

taktı güneş gözlüklerini
hava buz gibiydi
alay eder gibi
dudağında ruju
en sevmediğim rengi sürdü
son kez dudaklarıma
sever gibi
nefret etti o son bakışıyla
gözlerimi açamadım sonra
uyumak güzel değildi aslında
veda etmek zor geldi
üşendim
her zaman üşenmiştim
bir kez bile
seni seviyorum dememiştim
doğum günlerinde
eve hiç gelmemiştim
zor değildi terk edilmek
gözlerimi tavana dikmişken
böyle kalabilirdim
zor değildi terk etmek
kurtulmak hastalıktan
mutlu bile edebilirdi
mutlu olabilirdi
gülümsedim
tükürmek istedi yüzüme
değmezdim
ama o
mutlu olabilirdi

hafifçe kapattı kapıyı
böylece
giderken götürmüştü kibarlığını

üşenmiyordum ilk defa
düşecektim bu defa peşine

ve çıktım çatıya
en sevmediğim rengin tadı
karışırken kanıma
son kez gülümsedim
mutlu olabilirdin