Lotus

Çok yakınım

O loş ışığım, yüzüne dokunan
saçlarını geriye attıkça ısınan

içtiğin ikinci biranın son yudumlarıyım
dudaklarında gülümseme bırakan

duyduğunda iç geçirdiğin şarkıdayım 

hani o fotoğrafın arkasında sözleri yazan

dirseğini dayadığın masada kazılı duruyor adım

görüp unutsan da hep aklının bir köşesinde kalan

sarhoş adımlarının kesiştiği sokaktayım

kimi zaman bir çakıl taşı ayakkabına takılan

uyuyan bir sokak şarkıcısının rüyası kimi zaman

eve vardığında o bir türlü bulamadığın anahtarım

küfür yemek pahasına senden bir kaç kelime duymaya çalışan

üzerini değiştirdiğin dağınık odayım

zaten bu ilişkide ben hiç olamamıştım toparlanan

uyumadan önce son kez baktığın aynayım

karşındayım

o yüzden

çok uzağım

 

 

hatırla

kopunca ellerinden uzak bir geceye düştüm

binlerce yıldızın küle dönüştüğünü gördüm

hapsolan rüyalar, kabuslarına aşık olanlar

bağırmaya çalışsa da anca bir isim sayıklayanlar

kimi bir geminin güvertesinde, kimi ibadet halinde

kiminin kalbi yok cebinde, kimi yas tutuyor kefeninde

kör oldum, sağır oldum, topal oldum

çarpıp gecenin karanlığına dumana boğuldum

istemsizce sevdim, böylece sonumu kendim yazabilecektim

o kadar karmaşanın ötesinde sadece sevilmek istemiştim

kayboldum ruhların ardında, düştüm düşlerinin ardına

şimdi öksürene kadar gülüyorum, susarsam neden diye sorma

korkuyorum

çamurlaşırsa diye tozlar gözyaşlarımın hatrına

çamurdan bir ben bırakmak istemem hatıralarına

-----------------

Düşlerin eskimediği bir ülkede

Yaşamak isterdim seninle

Lafın gelişi değil ama 

Yaşamak, hakkını vere vere

Ay ışığı vururken yüzüne

İzlerdim gökyüzünü gözlerinde

Bir masal okurdum fısıltıyla

Güzel bitirirdim sonunu, dudaklarında

shi yoru

farkındayım

gereksiz derecede hayattayım

ne bunu engelleyebildim

ne de zerre keyif içerisindeyim

ölü bir ruhun ele geçirdiği

klişe bir edebi beynin

beyitleri arasında uyuşturulmuş

kötü bir espiriyim

gözlerimdeki karanlığa tutulup

sonra kaçmak isteyenlerden misin?

yaralanmak pahasına atarsan kendini

kurtuluşuna söz veremem ama

ölümlü aşıklarına sarılacağına eminim

ama öncesinde şunu söylemeliyim

sen ve dünya bilincin yokluğunda 

dua ederken her hecede farklı bir tanrıya

çiğniyorum her gece acıyla bakan gözleri

hoş bir parfüm ve acı bir şarap arasında

kefaretimi kafirlikle sunuyorum huzurlarınıza

ilkel varlığınızla taş atıp parçalarsınız umuduyla

beceriksiz misiniz umursamaz mı bilmiyorum ama

bir türlü ne siz ulaştınız ilahlara

ne ben huzurla kavuştum cehennemdeki hak ettiğim sona

38756

güzel bir başlangıç
sıcak bir akdeniz sabahında
üzerinde rüzgardan bir elbise
her gün ilk defa gördüm yüzünde
her adımında savrulan 
mavi, tatlı bir buse

aynadan yansıyan o hale
karıştırırken gecemizi gündüze
sessizliği öyle bir gizlemiştik ki 
kimse duyamazdı bizi

cennet ve cehennemde

körkütük tükendiğimiz o gece

güzel bir son verecektik 

yaşadığımız ve yaşayacağımız her güne

yapamadık,

öylece döndük dünya'nın peşi sıra

geriye bıraktığımız

güzel bir başlangıç oldu

ve ardından gelen bir kaç hatıra

Scene Five: Through Her Eyes

çaresizlik

sabır

düşerken bombalar 

çocukların hayatına

bir kadın öldürülürken

her gün geçtiğin sokakta

veya

her gün kesilirken iştahımız

açlıktan ağlayan sokaklarda

sana öğüt verenler

sabır diyenler

nasıl bir körlük

nasıl bir insan israfı içindeler

bir parça dilenirken hayatlarından

yüzüne bakmayan şerefsizler

iş yüceltilmeye gelince

nasıl bakarlar yüzüne utanmadan

ve sen 

alçak 

kahırların yüz karası

sen

nasıl da gidip sürersin ekmeklerine kirli parmak izini

tükenirken insanlık

nasıl da türersin cehaletin çukurlarında

bu bozuk dünyada

tükenmeni beklemek boşuna

biliyorum

o yüzden kendimi tüketiyorum

sen hiç

sen hiç yaşadın mı?

su içtin mi gökyüzünden damlalarca

veya

bastı mı ayakların geçmiş yüzyıllara

üşüdün mü hiç ellerin sıcacıkken

o ellerin tutunduğu hayat 

gülümsedi mi sana bakarken

uzak bir ülkeden gelen şarkılarla dans edip

sarhoş oldun mu hava kararmadan

şiirlere sarılıp uyudun mu 

gözlerini hiç açtın mı rüyalarından ayrılmadan

sen hiç yaşadın mı?

ömrünün bu son anlarında bile

o yeşil şaraptan bir yudum bile almadın mı?

soru

üzerindeki hırkası nasıl da yıpranmış

bir gün bile kaybolmamışken kokusu

her iplik geçişinde sanki bir sigara yakmış

yeşil, gri sarıp sarmalıyor bıraktığı boşluğu

ne zaman ?

ben sallanıp yaşlanırken bir köşede

o yatarken en sevdiği çiçeklerin dibinde

ne zaman ölüm soğuğu saracaktı bedenimi

onun o güzel hırkasını giyme vaktim gelmedi mi?

neden?

sadece kuru ve soğuk bakışlarımı sunmuşken ona

ısıtırdı varlığımı dudaklarının hafifçe kıvrılmasıyla

şu hayata ilk güldüğüm gün yanımdaydın 

neden her gece ağlarken bir kere bile elimi tutamadın?

Trees of Eternity: Broken Mirror (Official Lyric Video)

yaş

her yaşın bir güzelliği var

kimi büyütür insanı, gözlerini yaka yaka

kimi düşer takvim yapraklarından damla damla

her eksik, bir parça daha ekler insana

ve her parçada bir anı saklanır, süzülür sevilenin omzuna

bikbik

sesim, nefesim sakin
siz yaşamaya devam edin
çığlık çığlığa
savaşın, sevişin
üzerime sinmiş fikirleriniz
kokuyor, tiksindiriyor, gitmiyor
şakırdarken tutkulu kitleleriniz
"öl" veya "öldür" diyen müritleriniz
sakince sallanıyorum aranızdan
az kaldı, kopacak zaman

Düş

Öyle güzel bir düş gördüm ki
Uyanmak en büyük kabusum oldu

Ölümsüz olduğumu düşünürdüm
Ölüm hiç varamadığım yuvam oldu

Ardına bakmazdım düştüğüm yolların
Gözlerim yaşlandıkça ayaklarım tutmaz oldu

Va

Ağlamak için güzel bir mevsim

Hiç kızma bana öldüğüm için

Zaten aşka yaramaz ayyaşın tekiydim

Karda bıraktığın ayak izine sığınıp

Orada bitmek istedim

Ağlamak için güzel bir mevsim

Ayak izinin içinde erimek istedim

Yaşamak güzel şeydi bir zamanlar

Sen ayaklarının üzerinde yükselirken

Dudaklarını öpmeyi özledim

Bir daha kavuşmak için

Tek çarem kalmıştı, özür dilerim

Seni son kez görebilmek için 

Yanına gömülmeyi vasiyet ettim

decima

dudaklarının arasında

ufak bir çatlakta unutmuştum kimliğimi

umursamamıştım

uzun bir yolculuk olacaktı benimki

hangi mevsimdi?

hatırlamamak ve umursamazlık arasındaki

o lanet çizginin hangi rengiydi?

yoksa sadece yağmur mu geçiştirmişti

ya o hangi durakta inmişti?

şimdi acı ve kırmızı bir tutkunun 

çatlak ve kuru dehlizlerinde

üstüme bol gelen bir gömlek

altında en natürmort ruh halimle dolanıyorum

keşfedilecek yalnızlıkların neşesi

yalnız bırakılmış keşiflerin endişesiyle

akıl sağlığımı uçtan uca geziyorum

geçtiğim her durakta da 

işte böyle bir parçamı bırakıyorum

bir gün arkamdan gelip ellerimi tutacağına inanmasam da

inançlarımın yersizliğine güveniyorum

papatya

karanlığın hangi rengi bu bakışların
hangi rüzgarın dişleri geçmiş ruhuna
nefeslerin öylesine anlamsız ki
bilmiyorum hangimiz çıkabilir yarına

dalıp gittiğin bu boşluk hangi tanrının
peki bu kaçıncı cehennem oldu yandığın
her seferinde "bu son" diyip kendini kandırdığın
bu hangi son, sonsuzluğuna adadığın

daha ne kadar üzülmen gerekecek
daha ne kadar direneceksin uykuya
umursamaz bir mevsim geçişinde
kaldırımda açan bir papatyaydın sonuçta
halen direniyorsan anlamaya, kulağını daya yağmura

"dünya çok büyük,
ve sen bir an için vardın hayata
o an için farkına varamazdı kimse
kıyametin, kopartılan bir çiçeğin suretinde doğduğuna"

mürekkep

aşk, iki nefesin karşılaşması değildi
sonsuza kadar sürecek bir ıstırap rengi
ve işkence izlerinin mükemmel bir portresiydi
her gece parça parça kanayıp
her sabah dirilmekti
için ölse de ölemezsin
ölümden aciz bir bedenin
tek sahibine aşıksan
ancak yaşadığına inandırabilecek kadar gerçek birisin
dem dem uyuşurken geleceğin
"keşke" diyemezsin
bir kere aşkın köpekliğine soyunduysan
bir daha ne insanları, ne de kendini
sevemezsin

501

sarmaşıklar dolanmış
çıplak ayaklarına
toprak ve deniz süzülüyor
düşlerinin kıyılarında

tatlı bir sabah kahvesi gibi
kıvrılmış dudakların
muzipçe saklanıyor parmaklarının ardına
fısıldıyorsun usulca

"insanlar iyi değil,
yalan söyleme bana
ölüm bir kurtuluş değil, biliyorum
yine de artık saklanmak istiyorum"

ve kayboluyorsun usulca
tüm o savaşların arasından
bir rüzgar olup geçerken
dokunduğun kalpler ısınıyor son defa