sana bakıyorum

yine toplamışsın kara bulutları üzerine

kaçışacak hepsi aslında bir savursan eteğini

yine biriktirmeye başlamışsın yağmurları gözlerinde

kapına bir demet çiçek bıraktım, rahmeti verme değmeyenlere 

insanlar kolay kapılıyor basit şeylere

kaç kişi anlayabilir ki o ışığı kıran gülümsemeni

sen hiç boyanmadın sahte renklere

o yüzden sadece akşam güneşi dokunuyor tenine

sen ne bilirsin? diyebilirsin tabii ki de

ben bir geceyim, sadece tahmin edebilirim düşlerini

ama bir bak şu yıldızlarla kaplı karanlık geceye

sen karanlıkta değilsin, bir yıldızsın yeter ki gör kendini 

benim gözlerimle

sonuç

soğuk bir rüzgardım

esip geçtim yanından

tenine dokunmaya kıyamadım

gecenin en karanlık anıydım

uzak durdum yıldızlarından

onların ışığını senden ayıramadım

hüzünlü bir şarkıydım

hep sensiz sokaklarda çınladım

senin için yazılmış olsam da

senin için hiç var olmayacaktım

ben aslında, yalnızca basit bir adamdım

süslü dizlerin arkasına saklandım

sadece beni bir damla sevmeni istemiştim

ama sen, bana gözyaşları dolusu inanmadın

gözünden düştüğümde bin parçaya ayrıldım

haklısın, beni düşürdüğünde ağrımıştır canın

ben mi? ne yapabilirim artık

en fazla ayağının altından çekilir, batmamaya çalışırım

gidiyorum

merak etme

coşkuyla geldiğim gönlünden

sessizce ayrılıyorum bu gece

kapıyı ardımdan kilitleme

niyetim yok geri dönmeye

geride ne bir hatıra bırakıyorum

ne de kırık can parçaları

lakin şiirleri almadım

onlar zaten senindi, sende kalsın 

bakarsan eğer arada sırada

nasıl sevilmen gerektiğini hatırlarsın

bırak

bırak düşeyim gözlerine

bırak yansın ruhum dizlerinde

atma beni sensiz gündüzlere

bırak beni, çürüyüp kalayım

kalbinin zaten kullanmadığın bir köşesinde

bırak rüzgarım dokunsun tenine

bırak dudaklarım iz bıraksın gecene

atma beni sensiz düşlere

bırak beni, bir iz olarak kalayım

tırnaklarının kırmızı nehirlerinde

bırak emanet edeyim aşkımı ellerine

bırak sarhoş olayım gülümsemende

atma beni sensiz iklimlere

bırak beni, çiçeklerini sulayayım

beni biraz olsun sevdiğin o ilkbahar bahçesinde

benliğin vedası

bu yolculukta mutluluğu aramıyorum

sevilmeyi  hak etmediğimi zaten biliyorum

eksik ve kusurlu varlığımdan

son bir hata daha yapmadan sıyrılmak istiyorum

artık intiharı düşünmüyorum

ben zaten bir ölüyüm

yalnızca iyi niyet taşlarıyla döşeli yolu geçip

cehennemde dinlenmek istiyorum

kimseyi suçlamıyor, kimseye kin gütmüyorum

kimsenin arkamdan üzülmesini de beklemiyorum

geriye bir kaç güzel anı, bir parça da özür bırakıyorum

ağlayarak geldiğim bu dünyadan, yalnızca somurtarak ayrılıyorum

fotoğraf

yalnızca bir an için seni gördüm

ömrümün geri kalan tüm anlarını sana gömdüm

sarhoş değildim fotoğrafına baktığımda

bir daha hiç ayılamadım, gözlerin ruhuma damladığında

bir an bile olsa sen vardın ya karşımda

işte o anda anladım

bu dünya güzel değil, ona güzellik katan sen olmasa

?

güneş, dokundukça tenine 

utançtan kızarırken 

ve kıvrımlı hatların

en sakin denizleri bile 

dalgaların esaretine sürüklerken

ben kimim ki karşı geleyim sana!

nasıl olur da kapılmam büyülü adımlarına

şarkılar bestelenir güzelliğine de

hep eksik kalır bir kaç nota

tanrının utanıp yaratmadığı sesleri

kim, nasıl bulsun bu uzun ve ıssız havalarda

güzelim

güzelim...

güneş gibi parlıyorsun yine

yenik düşmüş ruhlar, çekim gücüne

dönüyorlar etrafında sessizce

senden uzaklaşmak soğuk bir ölümken

bir adım yaklaşan...yanacak alevlerinde

güzelim...

ilkbahara acımamışsın yine

soluyor çiçekler, kokuna hasetle

intihar ediyor yapraklar, tenine değme ümidiyle

seni koklamak, bir ömürlük nefese yeğken

içine çeken basit adamları asmalı mahkeme emriyle

güzelim...

fırtınadan önceki sessizliksin yine

topluyorsun iltifatları, tanrıların bile duymadığı dillerde

ki dağıtmaya hazırsın hepsini, saçının bir hareketiyle

seni sana anlatmak, güzel bir düşken

bu düşü anlatacak bir sen olması.. 

senin kadar güzel, gerçekten

ismi

tek bir hakkım vardı

ve ben beceremedim yaşamayı

ne aklımı dinledim bu yolda

ne de kalbime söz geçirebildim

bu kadar hatayla doldurmaktansa

ömrümü boşa geçirmeyi dilerdim

mutlu da değilim, mutsuz da

iki duygu arası bir uykuda

nefes alıp veriyorum 

ki artık onu bile umursamıyorum

bitse de gitsek kafasıyla

uzatmaları oynuyorum

yalan değil

bu çölleşmiş duyguların arasında

senin çiçek açmanı hiç beklemiyordum

bazen, birilerine kızıyordum ama

biri nasıl böylesine sevilir... bilmiyordum

o yüzden belki

kendime bile anlatamıyorum

bir şey var, dört mevsim gibi

ama yetişemiyorum

hem gece, hem de gündüz gibi

ama göremiyorum

varlığı yaşamların en güzeli

yokluğu ölüm gibi..

kendimi ikisine de ait hissedemiyorum

en kötüsü de

kendi yoluna gideceğini biliyorum

belki bir aya

belki de bir yıla

benim içinse zaman durdu

ömrümün sonuna kadar

bekleyeceğim o çölün ortasında

açtığın çiçeğin başında

kim bilir, belki karışırım toprağına

belki bir aya

belki de bir yıla

kök

Rüzgarda savrulmak istiyorsun

Ama çok derinlere kök salmış bir ağaçsın

Bazen yalnızca hata yapmak istiyorsun

Ama sen, zaten başka birinin hatasısın

Artık bir parça ışık görmek istiyorsun

Ama kör olmuş sabahların, karanlıktasın

Her şeyi unutup yalnızca sarılmak istiyorsun

Ama sen, herkesin unuttuğu koca bir yalnızlıksın

Aynaya bakıp gülümsemek istiyorsun 

Ama binlerce parçaya kırılmışsın

O,  bir çift gözde yansımak istiyorsun

Ama sen, onun için bir gölgeden farksızsın

yorgunluk

karlar yağmış üzerime

inan hiç üşümüyorum

bilmem, bu düşen kaçıncı cemre

hâlâ çiçek açmanı bekliyorum 

çivisini çakmış zaman kaderime

sanki yaşlanmadan ölüyorum

gözlerim döndü kuruyan nehirlere

cennet yolunca çöle dönüşüyorum

beni hiç sevmediğini bilsem de

her gece kendime yalanlar söylüyorum

sensizim sanma, bakıp bu derbeder halime

hayal dilenciliğinden geçinip gidiyorum

itirazım var o güzel gülüşüne

her gördüğümde aşka düşüyorum

reddediyorum aklımı tek hamlede

boynuma ipi dola da... gülüşünden mahrum etme

affet

affet

biliyorum, hak etmediğim çok şey var

mesela, ruhumu saran kalp atışların

veya dudaklarıma konan şarkıların

her baktığımda sarhoş eden bakışların...

affet

anlıyorum, bu öfkenin arkasında bir ben var

güçsüzdüm, zayıftım.. aşıktım demek neye yarar

öfkeli bir mahlukattım o zamanlar

zincirlediğim sözleri asla hak etmemişti o tatlı hatıralar

affet

soruyorum, hiç affolacak mı işlediğim günahlar

bir akşam vakti, dokunmak istersem ellerine

veya usulca sebep olsam gülümsemene

söyleyecek misin adımı gözlerime

biraz olsun, yeniden...sevmişcesine 

dedim

Ben, bir başımayken karanlıkta

Sen, eşsiz bir ışıksın bu kör dünyada

Yalnızlık ve eşsizliği sakın karıştırma

Eşsiz bir ruhu yalnız bedenler taşıyamaz, unutma

Güzelliğinin ardındaki güzelliği görmek için

Herkes bakamaz gölgeleri var eden parlaklığa

Kolaydır, gözü acıtmayacak gölgeleri seyre dalmak 

Ancak

Seni görmek isteyenler 

Sendeki seni tanımak isteyenler

Onlar ki ancak ulaşır kör bir aşkın mutluluğuna

Bir elinde şarap, diğer elinde okyanus

Dilersen sarhoş olur, dilersen boğuluruz

Çünkü

Ben, sende yaşamı görüyor ışığa dokunuyorum

Rüzgarı hissediyor, yağmuru seviyorum

Eteğinden savrulan ilkbahara uyanıyorum  

Ve bu eşsizliğe ulaşamayanlara ancak... 

Acıyorum

dip

Gördüm seni, gölgelerden doğan bir düş gibi

Varlığın hayattı, yokluğun hayatımı anlamsız bıraktı

Sevdim seni, donuk toprağın kardelene aşkı misali

Kokun, üzerimde hiç geçmeyecek anılar bıraktı

Öptüm seni, güneşin ilk ışıklarına uzanan karanlık gibi

Dudakların tatlıydı, geriye hiç geçmeyecek bir acı bıraktı

Okudum seni, yer yüzünde yazılmış en güzel gözleri

Bakışlarının her satırı, ruhumu nefessiz bıraktı

Özledim seni, bir hayale adanmış ömür boyu sessizlik gibi

Sözlerim sana ulaşmayı, kalbim atmayı bıraktı

Kıskandım seni, hak etmeyen bir tanrıya edilen dualar gibi

Uğruna düşen tüm o melekler, beni yalnız bıraktı

sen

Sen, 

hangi yağmurun eserisin

tenine işlemiş bahar

gözlerinde açıyor papatyalar

Güzel,

hangi rüyanın cennetisin

ayak izlerinde ay ışığı var

dudaklarında yanıyor karanlıklar

Kadın,

hangi kalbin bestesisin

parmaklarından süzülürken rüzgar

sesinden taşıyor aşkın ruhlar

Karanlık

                                                                           Bölüm 1

   Başlangıçta ne zaman vardı ne de doğa. Hırs, kin, ihtiras yoktu mutluluk, hayaller ve aşk da ha keza. Karanlık bugünkü anlamını kazanmamıştı henüz, aydınlık yoktu zira. Belki de karanlığı huzura eş değer gören bizler, ilkel beyinlerimizde o yokluğu bir şekilde hissedebilmişizdir. Kim bilir? Belki de mutlak yokluğu bir dakikalık mutluluklara tercih etme sebebimiz de bu bilinç ötesi kavrayış halidir. Ne olursa olsun ama ufak zevklerin, ne kadar gerçekçi gözükürse gözüksün asla gerçekleşmeyecek hayallerin peşinden ayrılınca insan fark ediyor; kaybettiklerinin, kurtulduğu şeyler yanında nasıl da ufacık kaldığını. Mesela, iş yerinde asla patron olamayacaksın evet ama asla hırslarının kölesi de olmayacaksın. Seni seven kimse kalmayacak belki ama sana verilen kısacık ömrün değerli dakikalarını kimsenin beğenisini almak için boşa harcamayacaksın. Bir kaç saniyelik zevkler için bir ömür sürecek pişmanlıklar yaşamayacaksın...

    

    Her sabah, uyandıktan sonra, çırpınmaya başlıyorsun. Karanlığın meltemi ne de güzel sarmıştı seni halbuki. Uyuduğunda bir anlamı kalıyor mu hayatın? Öyle ya sana hep telkin ettikleri şeylerden birisi  "hayatının bir anlamı olmalı" değil mi? O anlamı asla bulamayacaksın, çünkü öyle bir şey yok. Yalnızca oltadaki bir yem daha. Neyse dönelim uykumuza. O anlamsızlık, o karanlık hâli olmasa nasıl tahammül edebileceksin aydınlık, kaos dolu hayatına? Edemezsin, kimse beceremez bunu emin ol. Önce zihnin çöker sonra bedenin ve fark etmezsin bile fişini çektiklerinin. Peki neden bu korkunun sebebi ? Yalnızca karanlık karşındaki, büyük hiçlik; ona anlam yükleyen sensin.  Sana dayatılan aydınlık fikirlerin esiri oldukça, asla özgürce yürüyemeyeceksin karanlıkta.

İtiraf

Artık aklım eskisi gibi çalışmıyor

Daha zor anlıyorum okuduklarımı

Bedenime saçma sapan ağrılar saplanıyor

Unutuyorum yaşadığım güzel anıları

Aklıma yeni fikirler gelmiyor

Tekrar tekrar dinliyorum eski şarkıları

Ölüm, artık beni heyecanlandırmıyor

Üzerimde yıllardır süren yaşamın bıkkınlığı..

Alarm sesini duymadan uykum sonlanıyor

Elimdeki telefondan izliyorum sahte hayatları

Yalandan beğeniler parmaklarımdan sızıyor

Sızlatıyor kalbimi yalanlarımızın karşılıklı olması

Yüzümde bir maske var ama ruhuma ağır geliyor

Taşımakta zorlanıyorum artık kırılgan insanları

İçimde bir yağmur var, ışığa bakmazsan görülmüyor

Kalabalıklardan sıyrılsam belki görmem yalnızlığımı

teşekkür

böyle mi bitecekti hayatım

yüzümde yalandan bir gülümseme

zihnimde antidepresan yaraları

kurtulamadığım bir gerçeklikte

herkesi ne de güzel kandırırdım

çok uğraştım, kimseye yaranamadım

çok dinledim, kimseye anlatamadım

dün seni seven adam, bendim ama

bugünkü beni sevecek bir kişi bulamadım

belki kör oldum, 

belki de çıldırdım

artık inan bilmiyorum

eski bir şiirdeki 

o çıkmaz sokakta vurulan adam gibi

sarhoş ve ölü olmayı arzuluyorum

ama yaşamak zorundayım

ve böylece 

bu kabullenişle

son buluyor hayatım

bir daha duyar mıyım sesini?

sanmıyorum

bir gün bulur muyum kendimi

inanmıyorum

204

bana nefes almak bile haram

sen suskunluğuma darılıyorsun

bir damla suya bakıyor boğulmam 

sen bana okyanus gibi bakıyorsun

heykel

bir heykel gibi

durdum, izliyorum

insanları

rüzgarı

zamanı...

biliyorum

hepsi gidecek

duyuyorum

"hepsi geçecek"

geçip gidiyorlar

doğru

bazen fark ediyorlar beni

ruhsuz

ama canlı heykeli

ben sabit kalıyorum

halbuki

bir göz kırpsam belki

belki bir an çarpsa kalbim

..

derken 

veya düşünürken

rüzgara kapılıyor dikkatleri

"aman" diye geçiyor zaman

"boşver"leri

ben böyle iyiyim

onlara aldırmıyorum 

kendimi kandırmıyorum

basit bir heykel gibi

beni bıraktıkları boşlukta

yok olmayı bekliyorum

bir de

seni sevmeye devam ediyorum

çürüyen adamın şiiri

dün gece

çok güzel bir düş gördüm

ölmüştüm

gözlerimi açtığımda

çoktan gömülmüştüm

henüz çürümemişti bedenim

hoş bir dokusu vardı kefenin

yine de

toprağa kavuşmak istedim

yırtıp attım üzerimdeki beyaz örtüyü

biraz paniklemiştim

zaten nefes almıyordum ama

yine de

ağzıma dolan toprak tadını sevmemiştim

ama işte, alıştım sonra

yaşarken alışıktım karanlığa

pek bir farkı yoktu burasının evden

yine eşit uzaklıktayım sonuçta

cennet ve cehennemden

beni hiç sevmemiş tanrının evinden

ve sevilmek istememiş şeytanın kalbinden

buraya kadar sıradan bir düştü

derken 

dudaklarıma bir çiğ damlası düştü

sonra bir daha

ve bir daha

mor bir okyanusa

baş meleğin kanı damlamışçasına

kızardı dudaklarım

hayır

hayat değildi bu yüzüme dolan

yalnızca

göz yaşlarını tanımıştım

muhtemelen

herkes gittikten sonra

mezarıma uğramıştın

önce üzülmüş

sonra sövmüş

sonunda da biraz ağlamıştın

ben mi?

mutluluktan çıldırmıştım

ölmemiş olsam dans eder oynardım

neden mi?

senden bir parçayı

bir göz yaşını

sonsuza kadar 

dudaklarımda saklayacaktım...

sonsuza kadar

tadınla uyuyacaktım...

bir gece, bir şişe

yalnızdı

çimlere uzandı

gökyüzüne baktı

hava karanlık

ay cansızdı

sigarasını yaktı

bir şarkı mırıldandı

duman etrafını sardı

gözleri kararmaya başlarken

hatırladı

bir ses vardı

        mezarını kazmaya başladı

o bakışlar..

nasıl da canlıydı

        elleri kanadı

ışıkla örmüştü saçlarını

        parçalandı, ama az kalmıştı

        başaracaktı

bırakmıştı

        başardı

belki dünyanın en güzel mezarı olmadı

ama

en azından artık canı acımayacaktı

boşver

hayır, seni unutmadım

yalnızca, bir süre

umudumu geride bıraktım

biraz üşüdüm, biraz ağladım

kızdım ama hiç bağırmadım

kendi kendime yıkıldım

o sırada

sen ve ne varsa sana dair 

hep uzağımda kaldı

böylesi daha iyiydi

zaten elbet

geberip gitsem aşkından

biri sana yetiştirirdi

ben

ne mutluyum ne de mutsuz

ne rüya görüyorum ne de kabus

ne güneşi kapatan bir bulutum

ne de çiçeklere dökülen yağmurum

ben yalnızca boş bir kabuğum

canlı fakat ruhsuz

sakin ve huzursuz

gülümsemem bekleniyor bazen

ben de gülümsüyorum

kızmamı istiyorlar 

istemeden de olsa kızıyorum

ben iyi bir insan değilim

ölü çiçeklerden süsler yapan

yılgın bir taklitçiyim

27

iyi ki tanımışım seni

sarhoş bir ara sokakta

ya da kırık bir yatakta

son nefesimi verirken

adın çıkacak içimden

"ne güzeldi" diye bitirirken

sen geçeceksin gözlerimin önünden

elbet bu hayat da, bu keder de bir gün biter

sonunda da bir şarkı çalar "hatıran yeter"

26

tadı solmuş şaraptan bir kadeh aldım

sözlerini anlaşılmayan bir şarkı açtım 

hak ettiği sevgiyi tatmamış bir kadına

asla onun kadar güzel olamayacak bir şiir yazdım

hafif ama kırıcı küfürler salladım geceye

ve onun farkına varamayan kör gözlere

ne gece kırıldı, ne de gözler gördü elbette

olsun belki de gülümser hafiften de olsa

bu dizelere geldiğinde 

23

şu hayatta pek az şeyi sevdim

lakin

en çok seni sevmekten nefret ettim

aslında bu nefretin öznesi bile değildin

yalnızca

gönlümün beklediği bir duraktan geçmiştin

ve ben, maalesef

seni görmeden kör olmayı becerememiştim

hiç masal okunmamıştı baş ucumda

hiç rüya görmemiştim zoraki uykularda

kabuslar...

yalnızca en beter kabuslar sarılırdı bana

ve bırakmazlardı beni, beklerlerdi sakince ölmemi

şimdi anlıyor musun

neden bir kabus gibi sarılmak istiyorum 

neden bir türlü bırakamıyorum

çünkü ben "güzel bir düş" ne demek.. hiç bilmiyorum 

şu hayatta pek az şeyi istedim

en çok da seni istemekten çekindim...

17

Bir denizin kıyısında değil, fırtınasında buldum seni

Ruhuna tutunmaya çalışıyordum, gözlerinde kaybettim kendimi

Dalga dalga parçalandım, kıyıya vururken hislerim

Şimdi ne o deniz sana benziyor, ne de ben eski benim