seni sevmiyorum

seni sevmiyorum

gözlerine bakmıyor

sesini duymuyorum

rüzgar, omzuna düşen tozları

yağmur, bardağından kalanları

melekler, adını bana taşır diye

korkuyorum

seni sevmiyorum

ruhunu hissetmiyor

tenine dokunmuyorum

masallar, mutlu son diye uykularını

şiirler, sana kafiyeli yalnızlıkları

şarkılar, saçlarındaki yıldızları sorar diye

kaçıyorum

seni sevmiyorum

sana tapıyorum

gözlerim değerse gözlerine

yakarım gözlerimi cehennem ateşiyle

dayanamam başka bir çift renk görmeye

sesini dinlesem... yeter bir an bile

keser atarım kulaklarımı

başka bir ses değmesin diye

tozun, toprağın düşerse üzerime

gömülür bedenim mezarların en şehvetlisine

veya içmeye tenezzül etmediğin

bir damla su düşerse göklerden üzerime

dönüşürüm bir anda insanların en temizine

taşırsa melekler adını harabe zihnime

öldürürüm onları, gözümü bile kırpmam

cennetin bile haddine değil

ismini karanlığıma sürümeye

seni sevmiyorum 

sana delicesine tapıyorum

ruhun bir sanat eseri

teninde çalınıyor aryalar

ben kendi derdinde bir kürek mahkumu

duyduğum tek ses pişmanlık ve kırbaçlar

seni sevmiyorum

haddim değil!

sana tapıyorum

senden başka bir ihtimal kutsal değil

sen sonsuzluksun, 

üç elmaya biten masallar benden uzak olsun

sen daha yazılmamış o en güzel şiirdeki aruz'sun

karanlık dizeler bende dursun

sen nakaratına yıldızlar dolanmış şarkıların yazıldığı umut

saçlarındaki notalara dokunan huzursun

..

seni sevmiyorum

sana tapıyorum

Vitriol

türbülansa girmiş bilincim

yokluğuna düşüyorum

karanlıkta yanarken cesedim

hatıralarında üşüyorum

kabuslara mahkum düşlerim

uykularını sayıklıyorum

kesilmiş tenden gecelerim

yakamoz kanıyorum

üzeri örtük deliliğin

sakinliğinde çıldırıyorum

titrerken sahipsiz ellerim

yine seni özlüyorum

değmez

bu yorgun hallerim

sakinliğim

sessizliğe sadakatim...

iyi biri olduğum için değil

delirmemek için

bir baraj kurdum 

zihnimle

dünya arasında

ufacık bir çatlak olsa

yıkılacak gerçekliğim

ve o saatten sonra

ne olacağını ben de bilmiyorum

öylesine karanlık

öylesine puslu deliliğim

belki daha iyi olur

belki de.. 

iyiliğin karşısında olan ne varsa

saplanır içime

saklanır sessizce

bir şarkı nakaratında

veya güzel bir kadının dudakları arasında

çıkar ortaya

uçuruma düşeriz beraber

bizden kalan ne varsa

aslında

böyle olmasını ben de istemezdim

bir kaç nefes alıp göçecektim

izin vermediler

izin vermediler

izin vermediler

geç gelen saatlere

seni yıldızlara benzetebilirim

veya elmasa, zümrüte yakuta

nehirlerle kıyaslayabilirim saçlarını

"ruhun cennetten kopan bir parça" diye

fısıldayabilirim kulağına

yere göğe sığdıramayabilirim seni

veya dağılırım bir yudum hatıran için zamana 

ancak sen bunlar değilsin

en azından benim için

ne misin?

sağlam bir ip gibisin

düştüğüm karanlık kuyudan beni kurtarıp

tekrar hayata bağlayan

bir parça kömür gibisin

kalbimin buzlarını çözen sobayı yakan

bir yudum su gibisin

boğazımdaki tozlu yalnızlığı yıkayan

sen

bir tek sen gibisin

beni ben yapan

o yüzden böylesine değerlisin

yıldızlar söner

kurur nehirler

ruhlar kaybolur

susar saatler

ama sen 

sen çözüldükçe

yandıkça

tükendikçe 

kalbimde hep yenileneceksin

hep yeşereceksin...

öylesine...

öyle güzelsin ki

okyanus mavisine

bir şimşeğin çarpması gibi

sükûnet ve tutkunun

buluştuğu yer bakışların

öylesine güzelsin ki

kurak çöllere

gökyüzünün damla damla düşmesi gibi

çaresizliğin ve umudun

kavuştuğu yer dudakların

öylesine güzelsin ki

gecenin kör vaktine

yıldızların sarılması gibi

ışığın ve huzurun

seviştiği yer saçların

öylesine güzelsin ki

ruhsuz bir bedene

can üfleyen bir tanrı gibi

yokluğun ve varlığın

doğduğu yer yanakların

özledim

Hoşça kal veya elveda

sen nasıl istersen

öyle gidiyorum bu evden

anılarımızı bıraktım anahtarlığa

sen yine de değiştir kilitleri

girmesin gizlice benden bir parça

hayallerimi sarıp bir kağıda

bıraktım balkondaki küllüğün yanına

sarma sevmediğini biliyorum ama

işte

belki ikram edersin sevdiğin adama

yalan söylemeyeceğim

çıkmadan son bir defa

dönüp baktım fotoğrafına

hani "sevdiğim en güzel şey'sin" derdim ya

ayrılıklar dahil edildiyse sevdaya

ayrılıkların da en güzeli sensin aslında

eylül

siyahlara bürünmüş eylül

omuzlarında çiğ damlaları

kalbinin dallarında sincap yavruları

gölgesi takip ediyor saatleri 

günleri ise sessiz bir gözyaşı

ben kayboldum bu mevsim geçişinde

iki yanımdan düşerken zarif

ve tabii ki muhalif isyan bayrakları

sessizliği benimsedim sensizliği de

ve tabii ki umurumda değil 

ayaklarını sürüdüğün göç yolları

eylül, şımarık rüzgar gülü misali

sallanırken üzerindeki incecik tül

gülüyor halime yahut üzülüyor halsizliğime

ben bunları bilecek kadar yaşamadım

bilsem de zaten anlayamazdım

tam bir budala sayılmam elbet

ancak dünyayı anlayacak kadar da yozlaşmadım

İstanbul

Kalabalık bir caddenin

Loşa çalan ara sokağında

Oturmuş, birasını içiyor

Elindeki fotoğrafa bakıyor

Dünya umurunda değil

Bir kuş pisleyebilir kafasına 

Ya da kıyamet kopabilir bir anda

"Sesleri duyuyor musun ?"

diye soruyor fotoğraftaki kadına

"Herkes nasıl da yapışmış hayata

Gacır gucur ruhları dolanıyor ayaklarına"

Öpüyor fotoğrafı

Kalbine götürürken sevdiği kadını

Bir fırt daha çekiyor sigarasından

Bir yudum içiyor birasından

Bir gün daha kapatıyor geri kalan hayatından

Ayağa kalkıyor, sendeliyor 

Elleriyle sıkıyor fotoğrafı

"Tutunacak başka neyim kaldı?"

Ağır ağır uzaklaşırken

Çıkmaz sokak yazan tabeladan

Bir şarkı mırıldanmaya başlıyor

Kimseye duyurmadan

Var

Bir kadeh roze şarap sarhoşluğunda

Gün batımının peşine takılıp gidesim var

Kaçan güneşi yakalayamasam da

Gecenin kovaladığı bir adam olasım  var

İkinci bir emre kadar sessizliğe kavuştuğumda

Kalbimdeki tüm fırtınaları açık denizlere dökesim var

Ölümün serin dudakları enseme yaklaştığında

O dudakları kanatana kadar öpesim var

iç dökme

İsteyerek yaşamıyorum bu hayatı. Acı ve kederden başka ne var ki? Yaşadığım her gün ölmüyor mu sanki içimde bir şeyler? Kalbimin arada bir parlamasının sebepleri sonuçsuz kalmıyor mu her zaman? Beynimde yankılanan seslerle mücadele edip duruyorum. 

"Neden böylesin?"

"Umursama"

"Kimse seni sevmiyor, sadece katlanıyorlar.."

"Zararlı bir alışkanlık kategorisine giriyorsun"

Bu seslere yenilmenin kıyısındayken sigara içmek istiyorum. Kanser düşündüğüm son şey. Bunu kendimden başka kimseye anlatamıyorum çünkü beni kendimden başka kimsenin anlamayacağını biliyorum. Tanrıya veya kutsal şeylere inanmıyorum bu sebeple kendi canımı alırsam herhangi bir cezayla karşılaşacağımı da düşünmüyorum. Ancak, aptalca bir huyum var : Umudumu tam olarak kaybedemiyorum. Bir an yaşanıyor, sanki her şey hani her şey olmasa da hayatımın bir bölümü güzelleşebilirmiş gibi hissediyorum. Korkularım saklanıyor varlığından habersiz olduğum bir karanlığa. Elbette o saklandıkları yerden gelen tıslama seslerini işitebiliyorum ancak önemsemiyorum. Aptallığın ve umudun kesiştiği bu çıkmaz sokakta uzun uzun seninle takılmayı o kadar çok isterdim ki...Soluğun yüzüme tatlı bir meltem gibi eserken gözlerinde kaybolmayı nasıl da... 

Genellikle karamsar düşünceler mezarlığında, mevsimsizce açan bu hayal çiçeklerini koklayarak uyuyabiliyorum. Yorgun bir idam mahkumunun, son sabahına kavuşmak için erkenden uyuması gibi bir çaba benimki de işte. O soğuk duvara yaslanıp uyumanın, ölüme bu kadar yakınken nasıl böylesine canlı hissettirdiği gerçeği ne kadar olasılıksız gözüküyor değil mi? Hani bazen komik bir şeyler söylüyorum da ikimiz de ân içinde kaybolup gülüyoruz ya işte neredeyse ikiz kardeş gibi yakın benim için bu duygular. İçin için ağlamak geçerken gözümün bir kenarından, biliyorken senin nasıl da uzaklaştığını an ve an, gülersek belki daha güzel geçer diyorum zaten geçecek zaman.

Uzak bir ülkeye kaçmayı düşünüyorum bazen. Bunu yapacak gücüm ve cesaretim de yok. Şu anda bile sanki binlerce ince, demir kılıç saplanmış ruhumun çoktan pes etmiş bir şövalye gibi yılgın içkinliğine. Ve ben bu kılıçların arasından sıyrılmaya cesareti olmayan bir köleyim. İmparatoriçeme sonsuz aşkla bağlı bir köle. Ne senin yanına yakıştırabilirim kendimi ne de geceleri kendimi bulduğum zindanda adını sayıklamadan nefes alabilirim.

boşluktan

Kalbimdeki soğuk boşlukta

İsimsiz bir mezar var

Bazı geceler, birileri gelir

Sarı yaprakların hışırtısı

ve Dua yankılarıyla

Bu sahipsiz ölüyü anarlar

Ancak çoğu zaman

Yalnızdır bu mezar

Unutulmuşluktan öte

Hiç var olmamış gibi

Sanki çok sevmiş de

Hiç sevilmemiş gibi

Öylesine ıssız

Öylesine sahipsiz

Devasa harabelerin gölgesinde

Güneşin ufacık bir dokunuşunu bekler gibi

Zarafet

Karanlık ve çıplak bir şehirde

Elinde solmuş bir demet çiçekle

Yürüyordu sessizce

Gözyaşlarının hazin gölgeleri

Dağılmıştı kırmızı elbisesine

Paramparça bulut desenleri

Sadece bir başlıktı hayat hikayesinde

Soğuk ve berrak bir nehirde

Saçlarına taktığı beyaz çilelerle

Süzülüyordu sessizce

Hiç beklemediği, ama hep istediği

O güzel günlerin hayaliyle

Yanıp tutuşurken yalnızlık içinde

Çığlıkları yankılanıyordu titreyen ellerinde

Issız ve karmaşık bir evde

Gözlerine çektiği siyah gecelikle

Uyuyordu sessizce

Hayat ona adil davranmamıştı

O hayata hiç alışamamıştı

Bu sürgünün ne zaman son bulacağı

Ufak bir mezar taşına yazılacaktı

  

Son kez

Gece yarısı olmuş gözlerinde

Uykuya hasret bir bakış var

Yaprak kımıldamayan kalbinde

Kim bilir kaç ilkbahar cansız yatar

Üzerine düşen ağırlığın her zerresinde

Küçük bir kızın hayalleri yaşar 

Sen bir daha yıkılmak istemesen de

Sırtına çoktan saplanmış oklar

Seni anlatırken bulutlar yeryüzüne

Damla damla güzelliğin yağar

Ve ben, kapılıp giderken seline

Sonunda huzur buluyor, ruhumdaki girdaplar

Başlıkta Bir Sonsuzluk

Sonsuzlukta bir okyanus 

Okyanusun ortasında ufak bir sandal

Sandalın içinde bir deli

Delinin aklında bir kadın

Kadının bakışlarında bir öfke

Öfkenin ardında bir tutku

Tutkunun peşinde bir aşık

Aşığın defterinde bir şiir

Şiirin dizelerinde bir isim

İsmin yanında bir damla kan

Kanın kızıllığında bir şarap

Şarabın tadında bir fırtına

Fırtınanın tanrısında bir kitap

Kitabın girişinde bir başlık

Başlıkta bir sonsuzluk

ödünç kelimeler

senden beş kelime aldım bu gece

yirmi iki harf dokuz hece

gökteki yıldızlardan biraz eksik

aydan biraz parlak, yansıdılar şiirime

veda ile başlayalım istersen

ben sana veda edemem, ölürüm sadece

öyle bir başıma, karanlık gecede

sarılır yatarım yalnızlığa, sen gitsen bile

eski demiştin 

eski bir kalbe hayatı da sen getirdin

sisler sarmışken gözlerimi

bir anda sabah oldun, güneşi getirdin

güçlü biri sanırdım kendimi

ancak

bir kez daha gülersen bana böyle

yıkılıp kalıcam dizlerinin dibinde

kayıp, nereden geldi acaba aklına ?

üzülüyor musun gözlerinin önünde

aşkın içinde kaybolmama?

yoksa bulup çıkartmak mı istiyorsun beni

ve sarılmak kayıp dizelerime sıkıca

ve son olarak

toprağı sundun bu faninin aklına

iyi de ettin aslında

ölüp gideceğimi, biliyorum, yakın zamanda

olur da düşerse yolun bir gün mezarıma

bir çiçek bekleyecek seni toprakta

yaşarken hiç sunamadığım renkleri huzuruna

yetiştirecek sana tutkun ruhum torağın altında

sana bir şiir yazdım bu gece

yedi kıta ve bir sürü dize

sen gökyüzünü sundun bana

benim sana vereceğim tek şiir bu dünya

o da dönüyor senin güzel hatrına

izmarit

yaslandım eski bir hatıraya

peşi sıra geçen mevsimleri izliyorum

yaşlandım elbet zamanla

peşinden yaktığım sigaralara benziyorum

bağlanmadım aslında sana

aksine, ilk defa özgürlüğü tadıyorum

aşk ne kadar da benziyormuş nefes almaya

her iç iç çekişte daha çok seviyorum

artık bir umudum kalmasa da 

ara ara ellerini tuttuğumu hayal ediyorum

hayallerin umuttan daha sıcak geldiği anda

seni kimsenin özlemeyeceği kadar özlüyorum

Otobüs

 bir otobüs camına

yaslanmış uyuklarken

eski bir rüyada

sana esir düşmüşken

bir anda

rüzgar vurdu canıma

adın esiyordu içinde

biraz ara verdim yaşamaya

ve özledim sadece

iki dizelik şu hayatımda

kim bilir hangi noktadayım

çok düştüm, çok üşüdüm

yine de işte buradayım

Gitmedim bir yere

Elini tuttuğum o andayım

söyledim ya daha önce

kalbinde değilim, kapındayım

sokağında, aklındayım

seninle aynı zamandayım

ben karanlıktayım ama

gece baktığın o yıldızın arkasındayım

gecenin en üç saatleri

giden, gitmiş çoktan

artık sırlar bile sıradan

nefesim ve sigaram

tartışıyor uykusuzluktan

Gitmedim bir yere

Elini tuttuğum o andayım

söyledim ya daha önce

kalbinde değilim, kapındayım

sokağında, aklındayım

seninle aynı zamandayım

ben karanlıktayım ama

gece baktığın o yıldızın arkasındayım

mahkum

başıboş hevesler hapishanesindeyim

bir yanımda esir düşmüş duygular

bir yanımda yalnızlığa mahkum kalabalıklar

volta atıp duruyorum yalanlar avlusunda

sahtekar bir güneş dokunmaya çalışıyor omzuma

aldırış etmiyorum, ben çoktan yandım zaten diyorum

seni düşünüyorum, ısınıyorum

dolandırıcı ay ışığı düşüyor yatağımın ucuna

umurumda değil, arkamı dönüp uyumaya çalışıyorum

rüyamda gözlerinin gelgitlerinde boğulmayı istiyorum

yanlış anlama

kaçmak gibi bir niyetim yok bu mahkumiyetten

seni sevebilmek için tekrar tekrar vaz geçerim özgürlüğümden

hem düşünsene bir, ne önemi var!

pencerem isterse dünya olsun, isterse bir kuş kadar

sen geçeceksen arada önünden

bu kalp hep aynı sonsuzlukta çarpar

  

Ne me quitte pas

ismini fısıldadığım karanlık sokaklara

ışığını gönderiyor tanrı, benzemiyor saçlarına

daha soluk, daha cansız cennetin parıltısı

ve daha çaresiz, saçlarının hayaliyle yarışmaya

dudaklarını düşlediğim dipsiz zindanlara

ateşini gönderiyor şeytan, o bile yanaşmıyor yanıma

utanıyor, görmemiş daha önce böyle bir kırmızı

cehennem ateşi bir yanda, ben bir yanda

kavruluruz, dudaklarının harlanmış kıvrımlarında

ruhunu aradığım ıssız adalarda

gözlerini anlatan roman sayfalarında

seni sen yapan kainatın huzurunda

şimdi haykırıyorum, muhtacım varlığına

gitme beni bırakıp bu karanlık dünyaya

kül olayım savrulayım da baharına

bir daha donmasın kalbim yokluğunda

tut ellerimi, ister yok et ister sar sıkıca

ama gitme, dayanamam sensiz bir yok oluşa

 

0043

iyi geceler dileme zaten bana

iyi geçmeyecek ki senden uzakta

yine de doluyor insan bazen

boşuna da olsa umutlanmaya

Özgürlük hakkında bir deneme (Giriş 1)

    Tarih boyunca özgürlükle ilgili pek çok düşünce öne sürülmüştür. Örneğin: Alexis de Tocqueville: "Özgürlük, her şeyden önce özgür düşünebilme yeteneğidir." diyerek özgürlüğün bir yetenek olduğunu söylerken, J. Locke özgürlüğün bir hak olduğunu ileri sürmüştür. Bu kavramın kafa karıştırıcılığı öylesine yoğundur ki nihilist filozof F. Nietzsche bile "Özgürlük, başkalarının özgürlüğü ile sınırlandığında anlam kazanır." diyerek özgürlüğün bir sınırı olduğunu dile getirme gafletine düşebilmiştir. Bunun neden bir gaflet olduğunu yazımın ilerleyen kısımlarında daha detaylı anlatmayı uygun buluyorum. Varoluşçu filozof Jean-Paul Sartre'a göre ise insanın özgürlüğe mahkumdur ve yaptığı her şeyden sorumludur. Sıradan insanlara göre ise özgürlük genellikle kendi işine gücüne bakıp başkalarının hayatlarına burnunu sokmadığın sürece istediğini yapabilme düşüncesinin bir kaç farklı varyasyonundan oluşur.

    

    Özgürlüğü bu söylemlerin hiç birinin karşıladığını düşünmüyorum. Özgürlük ne bir yetenektir ne de sınırları olan bir hareket durumu. Özgürlükle ilgili düşüncelerimin temelini anlatabilmek için öncelikle bilimden yardım almam gerekiyor. Günümüzdeki bilimsel gelişmeler sayesinde DNA ve insan hayatına etkileri hakkında oldukça önemli bilgilere sahibiz. Genetik kodlarımızla göz rengimizden, ilaçlara nasıl tepki vereceğimize kadar her şey insanın kendi varlığının farkına varmadan belirlenmiş oluyor. Fizyolojik ve psikolojik pek çok rahatsızlığa yatkınlığın temelinde DNA'mıza yazılan kodların etkili olduğu bugün tartışmaya kapalı bir gerçek. Peki bizi bu kadar etkileyen bu kodların bir noktasında özgürlük algımızın da olması sizce çok mu uçuk bir teori olacaktır? Hiç sanmıyorum. Görüşlerimin pek öne çıkmayacak ancak sağlam kalmasını sağlayacak bölümünü yani temelini işte bu görüşe dayandırıyorum.

    Özgürlük genetik bir olgudur. Bunu cinsiyetle aynı kefeye koymanızda bir sakınca yok emin olun. Nasıl her insan bir cinsiyet ve o cinsiyetin gerektirdiği biyolojik ekipmanlarla doğarsa (nadir genetik rahatsızlıklar hariç) aynı şekilde özgürlük kavramıyla da doğar. Bir erkeğin ve bir kadının kendisine biçilen roller dahilinde davranması toplumun onları sürüklediği bir yolun sonucu mudur yoksa kendi tabiatları mı toplumu şeklillendirmiş ve ötesinde bu şekillenmenin sınırlarını mı belirlemiştir? Gelin öncelikle bu sorunun cevabını arayalım. Böylelikle temelini attığımız düşünce binasının giriş katını tamamlayabiliriz.

    Modern dünya üzerinde süregelen tüm tartışmaları bir kenara bırakırsak insan denilen varlığın iki cinsiyete ayrıldığı bir gerçektir. Aynı anda dünyaya gelen bir erkek bir de kız bebeği düşünelim. Bu iki bebek birbirlerinden ayrışmaya anne karnında başlamıştır. Genetik yapıları, kromozomları farklılıkları, fizyolojik yapıları doğduklarında beklenilen şekilde karşılanmalarına zemin hazırlamıştır. Eline sağlıklı bir kız veya erkek bebek alan doktor herhangi bir şaşkınlık geçirmez ancak doktorun, cinsel organı alnında çıkmış bir bebeği kucağına aldığında vereceği tepkiyi az çok hepiniz tahmin edersiniz. İşte evrimsel olarak sevilmeye, bakıma ihtiyaç duyan bir canlı olan "bebek" herhangi bir mutasyon geçirmediyse olması gerektiği haliyle doğar ve ailesi tarafından kabullenilir. Şimdi bunu davranış bağlamında değerlendirelim. Bir kız çocuğunun kız çocuk rolüne uygun davranması toplumun etkisinden ötürü müdür yoksa evrimsel süreç nasıl onu (ve diğer tüm yeni doğan canlıları) "sevimli" bir halde dünyaya gelmeye ittiyse bu davranışlarının sebebi de evrimsel bir yapının sonucu mudur? Ben ikinci seçeneğin daha akla yatkın olduğu kanaatindeyim. Şöyle ki insanı bir hediye paketi gibi düşünürsek (bu paketi ister Tanrı'nın ister evrimsel sürecin hazırladığını düşünün) bu hediyeyi alan insan önce onu kabul etmeli, pembe renkten nefret eden "maskülen" bir erkeğe bir gün kargoyla pembe, çeşit çeşit sevimli çıkartmalarla süslü bir hediye paketi geldiğini düşünelim. İlk tepkisi bu hediyeyi reddetmek olacaktır. Belki arkadaşları ona şaka yapmıştır, belki de eski sevgilisi onun cinsel yetersizliğiyle dalga geçmek için böyle bir paket göndermiştir kim bilir? Bu paranoyak düşünceleri atlatmak bir insan için zordur. Neyse kabullenilmek, yani hediye paketini insanın doğduğu zamanki hali olarak düşünebiliriz. Sonra da tabii içeriği geliyor. Bu pembe, süslü paketi sevinçle kabul edecek bir ebeveyn hediye paketinin içeriğinin de tabii ki kendi zevkine hitap etmesini bekler. Şimdi soruya geçelim sizce Tanrı ya da evrim doğru hediyeyi yanlış paketle gönderecek kadar akılsız olabilir mi? 

    Tabii ki olamaz! Bakın şakacı demedim, ikisinin de espri anlayışı olduğunu düşünmüyorum ki dikkat ederseniz o yüzden ikisinin de en ateşli savunucuları genelde suratsız tipler olurlar. Hayır burada bir hata veya espri söz konusu yok. Paket ve içeriği uyumlu olacak ki insan ya Tanrı'ya kulluk etme görevini devam ettirebilsin ya da evrimsel olarak başladığı yaşama devam edebilsin! O halde biz, toplumun bize verdiği cinsiyet rollerini yerine getirmiyoruz aksine bu rolleri biz yazıyoruz, peki bizi bu yazıya nokta koyup kısıtlamaya iten şey ne? Neden bir kamyon şoförü deyince aklımıza erkek, bir hemşire deyince aklımıza kadın gelir? Bir noktada kendi içsel doğamız kendimizi koruyor olabilir mi? Biz, insan denilen varlık, bakıma muhtacız. Bu muhtaçlık içimize öylesine işlemiştir ki ne kadar yaş alırsak alalım sevgi duygusundan mahrum kalmak sıradan insanın olduğu kadar kendisini en "sıra dışı" olarak tanımlayan insanların bile aslında korkulu rüyasıdır.  (Bunu tabii ki bilimsel bir veriyle açıklamayı planlamıyorum kendinize karşı dürüst olmanız bu söylemlerinin doğruluğu hakkında size bir fikir verecektir.) İşte, sevgiye, ilgiye vb.. muhtaç varlıklar olarak biz doğduğumuz andan itibaren nasıl fizyolojik olarak bir cinsiyet temelinde varoluş gösteriyorsak özümüz itibariyle de bu role uygun davranışlar sergiliyoruz...Cümlemin bittiği noktada -ee herkes böyle olmuyor ki bir kız olarak doğan ancak erkeksi davranışlar sergileyen, erkek olarak doğduğu halde bedenini kabullenemeyen ve hemcinsine ilgi duyan insanlar da var- dediyseniz sizi tebrik ederim!  Sonunda anlatmak istediğim esas konuya gelebildik ve bu sorduğunuz soru / sorgulama yetiniz gelecek cümlelerimi anlamlandırmanızda oldukça işe yarayacak.

    Evet, insanların yüzde olarak çoğunluğu doğduğu cinsiyetin rollerine uygun davranıyor ve ilişkilerini de bu çerçevede yaşıyor. Ancak dünya var olduğundan beri kendisini doğduğu cinse ait hissetmeyen insanlar da hiç azımsanacak bir yüzdede değiller.  Şimdi bu cümleyi bir de özgürlük kapsamında tekrar oluşturalım.

    Evet, insanların yüzde olarak çoğunluğu özgürlük kavramına düşkün olarak yaşıyor ve özgürlüğünü kısıtlayıcı durumlara karşı saldırganlaşabiliyor. Muhtaçlık döneminde (0-2 yaş) bu özgürlüğünü bağımlılıkları yüzünden kaybeden insan (memeye bağımlılık, ilgiye bağımlılık vs..) daha sonra bu bağımlılıklarından kopartıldıkça ve özgürlüğünü hatırlayınca bu sefer bir inat ve hırçınlık dönemine girer. Empati yoksunluğu ile birleşen bu davranışlar aslında çocuğun doğduğu anda tadına bir an bakıp terk etmek zorunda kaldığı özgürlük duygusuna uzun süre sonra kavuştuktan sonra geçirdiği coşkunun tezahüründen başka bir şey değildir! Hayatın iniş çıkışları arasında tabii ki insanın özgürlüğe karşı yakınlaşıp uzaklaştığı anlar da olmalıydı. İlkokula başladığında utanma ve aile beklentileriyle özgürlüğünden vaz geçip okuluna giden bir çocuğun ergenlik döneminde artan hormonlarıyla özgürlüğüne daha düşkün olması şaşırtıcı mı gerçekten? Hormonlar, cinsiyet ve cinselliğin tekrar keşfi, özgürlük... Bakın yine bir çakışma yaşıyoruz. Emin olun bunu bilerek yapmıyorum, gerçeklerin beni sürdüğü yolda diğer gerçeklerle buluşmanın sürpriz olmayan bir sonucundan başka bir şey değil

    Evet az önce itiraz ettiğiniz olguya gelelim. İnsanların doğdukları cinsiyete ait hissetmemesi. Peki aynı durumun özgürlük hissi için de olduğunu iddia etsem?  Özgürlüğünden vazgeçip hayatını başka kişilere, topluluklara, semavi varlıklara adayan insanların sayısının da ne kadar çok olduğunu bir düşünün. Bir tarikat üyesi ömrünü şeyhinin dizinin dibinde ve onun emirlerine uyarak geçirebilir üstelik bu onu mutlu eder. Özgürlük onun için bir serbestlik değil bir bağlanma durumudur ancak işin özünde o mürit ne olduğunu asla anlamadığı özgürlüğü tamamen terk etmiştir. Şimdi de bir askeri düşünelim, çoğu insan emir almaktan ölesiye nefret ederken askerler ömürlerini emir alıp emir vermeye bir anlamda özgür davranıştan kendisini ve diğer insanları men ederek geçirir. Bunu öylesine benimser ki meslekten emekli olduğunda bile bu davranışları sürdürmeye devam etmek için elinden geleni yapar. Bir mürit ve bir asker mutluluğu özgürlükte bulamaz, aksine özgür kaldıklarında ne yapacaklarını bilemez ve depresyona girerler. Peki bu normal mi? Benim görüşüme göre bu durum ancak bir insanın eşcinsel olması kadar doğal ve normal bir durumdur. Bir grup ötekileştirilip toplum dışına itilirken diğer grubun üyelerinin çevrelerinde oldukça büyük bir saygı görmesi? İşte benim aklımın almadığı durum bu. Özgürlük hissinin bir reddiyesi olmadığının bunun genetik bir zorunluluk ve yokluk hissine karşı arzunun yapısal bir bozukluk olduğunu düşünüyorum. Özgürlük istenilen bir şey değil doğuştan getirilen bir durumdur ve sağlıklıdır. Bugün özgürlük ve daha çok özgürlük peşinde olan insanlar sayesinde toplum gelişmiş, büyümüştür ancak özgürlüğe karşı olanlar ise toplumların çöküşünü hazırlamakta ve dengeleri alt üst etmektedirler. 

korkak

üzgünüm

ben, korkak bir adamım

geceleri 

oturup bir başıma

saatlerce

kendi kendime

seni ne kadar çok

ama çok

sevdiğimi anlatırım

ama... dedim ya

bir yandan da korkarım

duvarlara, kağıtlara

karanlığa anlattıklarımı

sana anlatmaktan

anlatırsam anlamandan

anlayıp da kaçmandan

korkarım

kendi içine çekilen

bir çiçek gibi

ya kaybedersem seni?

o zaman ne yaparım?

zaten sislerin arasında

sigara dumanı ve kafa karışıklığıyla

yapayalnızım bu dünyada

nasıl korkmayayım?

dağılırsa birden sislerim

ve ortaya çıkarsa hislerim

kafanı kaldırıp şöyle bi bakarsan etrafa

görüşürüz yerine elveda dersen bana

buna nasıl dayanırım?

üzgünüm,

ben korkak bir adamım

sırf daha yakın olmak için dudaklarına

sesini kaybetmeyi göze alamadım

birlikte

iklimler değişecek

insanlar gelecek

insanlar gidecek

yağmur yağacak elbet

peşinden ise güneş...

ben, 

ben hep burada olacağım

adını kazıdığım

bu yaşlı ağacın altında

öylece izleyeceğim başından geçenleri

ve gidenleri

gülümsemeni gördüğümde

mutlulukla süslenecek gözlerim

ağladığında 

uzatacağım ellerimi

çağırırsan koşup geleceğim

dizlerinin dibine

kızıp bağırmak mı istiyorsun

deş beni sözlerinle

uzun uzun susmak iyi gelecekse

susalım birbirimize gecelerce

artık beni görmek istemediğinde

döneceğim o ağacın dibine

ve devam edeceğim 

senin o güzel hayatını izlemeye

o yüzden

bir daha asla 

yalnız kalacağını düşünme

en kötü ihtimalle

sen gelirsin yanıma

otururuz ağacımızın dibinde

tutuşur el ele

seyrederiz gökyüzünü

birlikle...

çile

neydi aramızdaki yokluğun gizli öznesi 

korku mu? yoksa katıksız bir sevgi mi?

peki neydi seni seven diğerlerinin ortak noktası ?

gerçeklikleri mi?

boş versene !

hangi gerçek hayallerini süsleyebilir ki?

senin rüyalarının senaryosunu bile ben yazmıştım

hatırlasana o yüzünü güldüren çiçekleri

hangisi yaşıyor şimdi?

iste, şu dakika çıkarım hayatından

sesimi bile duymazsın bir daha yankılardan

iste atlayıp gideyim dipsiz bir kuyunun 

ay ışığı düşmeyen, yosunlu sonuna

ne fark edecek ki?

unutabilecek misin beni?

kandırabilecek misin kendini?

"onun kadar seviyor" diyebilecek misin?

isteyecek misin beni istediğin gibi

cevabını biliyorsun

uzatmayalım o zaman

bak ben açtım kollarımı

yerine bekleniyorsun

Hermes

pardon hanımefendi

zarafetiniz dikkatimi cezbetti

lakin yere düşürmüşsünüz gölgenizi

kıskandığımdan değil de teninize dokunan güneşi

izin verin saygıyla takip edeyim sizi

gölgeniz bile o kadar kıymetli ki

basmasın üzerine dikkatsiz birileri

lütfen böyle güzel bakmayın bana

sonunda yenik düşeceğim aşkınıza

zaten zar zor duruyorum ayakta

-ki alışkınımdır normalde sarhoşluğa 

ve hatta ben dayanmıştım en şiddetli kasırgalara

şimdi dağılıyorum saçlarınızın en ufak savruluşunda

ah, evet esas diyeceğimi şimdi anımsadım

bu şiir size yazılmış, Afrodit'in ellerinden zor aldım

kendisini biraz kıskanmış da sizi, ne yapalım..

güzelliğinizi tanrılar abartmış, ben sadece anlattım

ben bir haberciyim, siz müjdeli bir haber gelin artık yola çıkalım

siz düş diyorsunuz, ben cennet orta yolda buluşalım

cennette görülen en güzel düşe sizin adınızı yazalım

düşün

biliyor musun

seni özlemek de güzel

her nefeste rüya görmeye eş değer

hayalinle yaşayabilmek

ilk baharda açan 

o ilk papatyaya yaklaşıp

senin kokunu anımsayabilmek

güzel şey

yaşadığın şehrin rüzgarında üşümek

özlemeseydim seni

ve yazmasaydım bu şiiri

ne kadar boşa yaşamış olacaktım

bir düşün

sana aşık olmasaydım

bu özlemin yerinde duracaktı

gözlerin kadar derin bir hüzün

düşünceler ve kayıp suçlu

bazen dalıp gidiyorum uzaklara

bulutlar ilerliyor böyle ağır ağır

bir rüzgar esiyor, sigaram harlanıyor

soğumuş kahveme bakıyorum

üzerinde damla damla karanlık

işte o zaman dokunuyor yalnızlık

bazen bir filmde seyrediyorum seni

bazen bir nakaratta çalınıyorsun aklıma

bir kitap okurken, yenilirken uykuya

zafer ve zarafet ile giriyorsun rüyama

konuşmuyorum, yalnızca izliyorum seni

kalbime gizlediğim kelimelerin üzerinde dans etmeni

bazen kayboluyorum denizin ortasında

gökyüzü sürtünürken masmavi sulara

bir şimşek çakıyor zayıflamış aklımda

kaybolmadığımı fark ediyorum aniden

yalnızca unutulup yitmiştim senden

ve bir daha dönemeyecektim bu derin sensizlikten 

 

bu itiraf ulaşırsa sana bil ki

sadece bir kez daha tutabilmek için ellerini, öldürdüm özgürlüğü

şahitlerim yok tek başıma işledim bu suçu elimdeki aşkla

inan, bir kez bile pişman olmadım seni sevdikten sonra

...

 

vampir

gece göğe baktığında

gördüğün karanlık, benim

üşüyen ellerini ısıtmak için 

o üflediğin nefes, benim

uzak yollar aştıktan sonra

içtiğin ilk sigaranın dumanı, benim

konuyu değiştirip atladığın

o kimseye söyleyemediğin sır, benim

içinde bir yerlerde yanan

yandıkça seni azdıran ateş, benim

sevgi sözlerini hapsettiğin dudaklarını

hafifçe aralayıp kasvetle öpen, benim

vururken çırılçıplak bedenine berrak sular

seni kana kana emen vampir, benim

kedi

gözlerim boş boş bakıyor

senin olmadığın uzaklara

sarhoşluk bulutları dağılıyor

kanım karışırken şarabıma

adını fısıldıyorum son bir defa

morarmış dudaklarımla

bir yanım ölüme kucak açıyor

bir yanım hazır değil kurtulmaya

derken kapımı çalıyor birisi

gülümsüyorum

insan olarak başladığım bu hayatı

schrödinger' in kedisi olarak noktalıyorum 

 

yalnızlık sonrası son söz

eskiden yalnızdım

yalnızlık kolaydı

güneşin sessiz vedasıyla

gökyüzü perdelerini kapatınca

ağzımda ucuz bir sigarayla

alkışlardım bu koca hiçliği

ne kadar beğensem de

asla özlemeyeceğim saatleri

eskiden yalnızdım

yalnızlığı yazardım

bazen güzel bir kadının gidişinde

bazen siyah beyaz bir filmde

ama en çok da titreyen ellerimde

yalnızlığın nasıl dokunduğunu anlatırdım

sonra bir kadeh şarap alıp

onun şerefine kaldırırdım

öyle ya

kimse yokken yanımda

yalnızlığım vardı

belki dar ağacında asılıydı

belki de sağırdı

ama biliyorum

o hep başucumdaydı

şimdi 

yine yokluk kol gezerken hayatımda

artık yalnız değilim

beterim

artık sensizim

geldiğin gün terk edildim

ya da aldattım yalnızlığı

artık umurumda değil

alıştığım hiçliğin dışındayım

önceden de nefes almayı sevmezdim
ama şimdi yanıyor ciğerlerim

iki dakika seni görsem

mutlu olacak gibiyim

sanırım delirdim

ondan bu aşık hallerim

belki de yalnızlığı hiç hak etmemiştim

nihai kaderim sendin

belki de

ben ikinizin arasında

birbirinize atıp durduğunuz

akılsız bir oyuncaktan ibarettim

yine de

seni tanımayı

milyarlarca yıldıza

veya ömürlük yalnızlıklara değişmezdim

sen tanrıçam

ışığım

sen umudum

yok oluşum

seni senden uzakta

yalnızlıktan bile uzakta

çok ama çok seviyorum

bırak

peşimdeki hayalet

artık acı bana

bırak düşeyim uçuruma

parçalansın bedenim

nasıl olsa bir işe yaramıyor

onu özlemekten başka

çekme artık beni yanına

görmüyor musun?

ne kanım kaldı geriye

ne de ruhum, bu çorak hayatta

nefes bile alamıyorum artık 

onun adını anmadığım anlarda

bırak yatayım artık bu mezarda

ona hasret olanların yanında

bir diğer olarak kalmaktansa

yitip gideyim değersizlik ırmağında

peşimdeki hayalet

umut diyorlar ya sana

unut diyorum beni

gelme artık aklıma

burada tek bulabileceğin delilik

aşkım gömülü altına

yok olmayacak bir güzelliği

içimde yaşatamam

anla...

O ve Fazlası

Yalnız kalmıştı,

Biraz da yılmıştı.

Sonbaharın renkleriyle,

Saçlarını boyamıştı.

Hayalleri vardı

Kimsenin anlamadığı

İnsanların rüya dediklerine

O dudaklarını kıvırırdı

Fazla konuşmazdı

Ama çok şey anlatırdı

Sesinde akan o nehre

Kim bilir kaç hayat kapılmıştı

Yanımdaydı

Bir yanım onda kaldı

Görüşürüz derken o gece

Görmediğim her sabah canım acıdı 

uyku

Bir nehir kenarında

Hafif nemli çimler

Sarılırken narin vücuduna

Uzanmış

İzliyorsun yıldızları

Damlalar dokunurken parmak uçlarına

Ay ışığı saklanıyor saçlarına

Gülümsüyorsun

Derken

Şaşkın bir bulut geliyor

Neredeyse kapatacak gökyüzünü!

Utanmasa düşürecek yüzünü

Fırtınalar kopmasın diye kalbinde

Bir rüzgar esiyor bulutun peşinde

ve sürüklerken onu uzak diyarlara

Bir kaç damla düşüyor yanaklarına

Öyle ya!

Kendini feda etti rüzgar

Dudaklarınla kulakların arasında

Bir fısıltı olmaktı niyeti

Ancak

O gölgenin yüzüne düşmesini seyredemezdi 

Bazen sevmek, gitmek demekti...

Şimdi

Yine akıyor nehir

Yine parlıyor yıldızlar gözlerinde

ve sen yine 

Gülümserken muhteşem gülümsemenle

Yavaş yavaş uyuyorsun

Uzaklardan bir esinti geliyor

Rüyalara uçuyorsun

köprü

İhtişamlı bakışlarının ardındaki sır

Yıldızlara fısıldadığın o sözler mi?

Öyleyse paylaş benimle de sırrını

Gözlerinde bir an parlamak, kül olmaya değmez mi?

Ruhunla tenin arasındaki okyanusta

Adına kalp dedikleri ülke beni ister mi?

Öyleyse "gel" de atlayıp geleyim en korkunç fırtınalara

Kalbinde bir dakika soluklanmak, bir ömür boğulmaya değmez mi?

Sesinde saklanmış ilkbahar havası  

Adımı söylesen bu kara bulutlar gider mi?

Öyleyse nefesim değsin nefesine bir gece vakti

Senin sesinden duymak hayatı, yaşamaya değmez mi?

bayram geldi bu akşam

Bugün bayram

Ve sen bugünden bile daha güzelsin

Cennetin kapısını çalsam

Verecekleri şekere benziyor gözlerin

Bugün bayram

Ve sen benim en tatlı hediyemsin

Yıldızları harçlık olarak toplasam

Üstüne bir de güneşi katsam

Yine de etmez bir parça tenin

Bugün bayram

Ve sen en nadidesisin çiçeklerin

Milyonlarca gül toplayıp içinde uyusam

Yine de çıkmaz senin tek bir dudak izin

koku

yine gecenin karanlığı düştü toprağa

yine bekliyorum o topraktaki mezarın başında

birkaç tane gül bir de menekşe bıraktım bu sefer

biraz da izmarit, yakışmasa da yanlarına

çok yakışırdı duman, senin gülen dudaklarına

sevdiğin o hikaye kitabını da getirdim bu sefer

sanki sonsuz uykudan geçebileceksin gibi rüyalara

okuyorum sayfalarını fısıltıya boyalı bir umutla

sevdiğin şarabı açıyorum bulutlar kaybolup ay açınca

bir yudum alıp gerisini döküyorum toprağa

ve yalvarıyorum

en azından tek bir damlasını ulaştırsın diye sana

saatler geçtikçe yeniliyor gözlerim yaşlara

hafifçe kıvranıp uzanıyorum yanına

senin kokunla uyumak yetiyor artık

ihtiyacım yok yaşamaya

sadece bir şişe şarap, birkaç izmarit

biraz da çiçek yetiyor nefes almama

terk-i diyar

ben de isterdim

gökyüzüm mavi

çayım keyifli

sevdiklerim yanımda olsun

hastayım

nasıl anlatayım

gözlerimdeki perde

örterken mavilikleri

ciğerlerimi yakıyor

çayın demi

bir sigara yakıyorum

ölüyorum

terk ettiğim sevdiklerim değil

diyarın kendisi

zar zor nefes alırken

nasıl gülebilirim

böyle somurtkan olmayı

ben de hiç istemezdim

ama

adım adım ilerlerken sonuma

ve biliyorken

asla ulaşamayacağımı sonsuzluğa

sana

nasıl inanabilirim

gün gelip ellerini tutacağıma 

yaşlanarak yaşayacağıma

bekleme

benden güzel sözler bekleme

hepsini yitirdim seni gördüğümde

binlerce elmas saklıydı aklımda

meğer

altı üstü çakıl taşıymış onlar

gönüllüce yaşadığım zindanımda

yaşayıp gidiyormuşum yalanlarla

gerçekler

ah şu kaçtığım gerçekler vurdu yüreğimi

güneş olup pencereme vurduğunda

benden umut dolu sözler bekleme

delirsem de o güzel bakışlarına

orada beni görmediğini bilecek kadar aklım başımda

yaşayıp gidiyordum kendi boşluğumda

umut yoktu zira umutsuzluk da

küçük bir hayat kurmuştum mutlak yoklukta

yalandan gülüyor

inanmadan ağlıyordum ara sıra

ne zevk vardı hayatımda

ne de acı çekiyordum olmayacak olanların olasılıklarında

ne mi oldu sonra

attım kendimi hayatımdan, boşluğumdan

sırf bir nefes daha yakınlaşabilmek için sana

itiraf etmem gerekirse

hiç kapılmamıştım umuda

ama bu kadar da düşmeyi beklemiyordum umutsuzluğa

olsun

en azından artık beni tanıyorsun

ikimizden biri mutlu olacaksa

onun kim olacağını da biliyorsun

bu da mutlu etmezse seni

bir şarap ve bir geceye bakar

umuduma değilse de umutsuzluğuma yoldaş olursun

gece

gece

uykusuzum

harflere bakıyorum

adını yazmak istiyorum

satırlarca ve saatlerce

sonra da utanıyorum

uyanıyorum

gece

1803

bazen tutunamıyorum hayata

acıyor paramparça ellerim

düşmek istiyor bir parçam yokluğa

kalbim dursa da durmuyor nefesim

bazen inanmıyorum yarınlara

bitmeyecek gibi geliyor gecelerim

uyanmayı düşlüyorum ara sıra

ışıklar yansa da yanmıyor güneşim

bazen yazamıyorum sana

ulaşmayacak, biliyorum sözlerim

çok özlüyorum aslında

çiçeklerin solsa da solmuyor renklerin

1603

yaşayamıyorum

yapamıyorum

artık

gülemiyorum

ağlayamıyorum

susamıyorum

dinleyemiyorum

dayanamıyorum

yaşayamıyorum

ölemiyorum

artık

bitsin istiyorum

belki

dördüncü cemre gözlerine mi düştü

nasıl bir bahar bu bakışlarında açan

yıldızlar geceden kaçıp saçlarına mı üşüştü

güneş değil ki günümü aydınlatan

yoksa cennette mi çizdiler gülüşünü

o gülüş beni kaç defa ağlattı mutluluktan

bana bağışlar mısın tek bir gününü

o gün için vazgeçmeye hazırım geri kalan hayatımdan

git

kendi aciziyetimden yoruldum

ya sen

kaç yıldır bu bende mahkumsun?

kaç kurtar kendini sevgilim

sonum olmasın felaketin

henüz böylesine uzakken acıya

çatlaklara kavuşmamışken yüreğin

terk et bu sefil adamı

git uzaklara

çok ama çok uzaklara

yalvarıyorum sana

beynimdeki kurşunun sesi ulaşamasın sana

sevmiyorum diyemem seni

platonik bir gerçeğin pençesindeyim

gördüğüm düşlerde hep sen varsın

uyanmam gerekiyor kaçmak için kabuslara

neyse, sen git artık 

dinleme bu şarkıyı bir daha

ben öğrenemedim mutlu olmayı

senin hakkın yok sınıfta kalmaya

bırak beni bir başıma

belki gülümserim bir gün

sen mutlu olduğunda

günaydın

bazen güzel bir rüyadır hayat

her şeyin tozlara karışacağını bilsen de

sıkı sıkı sarılırsın yalancı düşlere

duymazdan gelirsin alarm seslerini

ki o sesler bir vakit en güvendiklerindi

uyanırsın eninde sonunda, 

o zaman anlarsın 

rüyandaki o güzel şehrin kalabalığı

biraz daha uyusan seni boğacaktı

aşk diye yazdığın yalnızlığı

yalnızca kabuslar okuyacaktı

günaydın

ben, dün gördüğün rüyada bir yanılsamaydım

suyun üzerinde ya da bir ağacın gölgesinde

senden geriye kalan o son ruh parçasıydım

beni fark ettiğini biliyorum ve görmezden geldiğini

olsun, artık nasılsa beni unutamayacaksın

yaranın ancak üstünü kapatabilir insan, acısını atlatamazsın

çoban yıldızı

yaklaş bana

biraz daha

şimdi

değerken canıma canım

bir masal anlatacağım sana

uzaklarda

iki nehir arasında

ufak bir köy varmış

bu köyde

güzel bir kız yaşarmış

elindeki elma sepeti

yüzündeki gülümsemesi

örgü örgü saçlarıyla

bu kızı herkes tanırmış

herkes ona hayranmış

bir kişi hariç

uzaklarda

iki köyün arasında

ufak bir dere akarmış

bu derede delikanlı bir çoban

her gün yüzünü yıkarmış

asık suratının yansıması

gördükçe onun da canını sıkarmış ya

ne yapsın

o gülmek için yaratılmamış

yine böyle bir günde

kaçmış çobanın keçileri 

seslenmiş önce

"hey sizi yaramazlar neredesiniz?" diye

sonra aramaya başlamış

yürümüş, yürümüş

yürüdükçe gündüzü geceye

ayakları çimene

gözleri yaşlara karışmış

o yaşa kadar hiç ağlamayan çoban

artık yaşlarını gözlerinde tutamamış

sabah olmuş

yol yok

iz yok

ses, seda yok

ama başka bir şey varmış işte

delikanlı, güzel kızı görmüş 

başını yattığı topraktan çekince

bir bakmış ki

sabah olmuş

yolu aydınlanmış

bir meleğin izinde

ses de seda da işte orada

tam karşısındaki

elma ağacının altındaymış

"merhaba" demiş 

demek istemiş de

sesi çıkmamış delikanlının

neyse ki 

halini gören kız

ona acımış

bir elma almış avucuna

önündeki bitkin çobana uzatmış

"acaba ne desem" diye düşünmüş delikanlı

"bu bir melek olmalı, melekler benim dilimi anlar mı?

 benim dilim bir melekle konuşacak kadar yaman mı?

 teşekkür etsem anlar herhalde

 yoksa sesimi beğenmez de kaçar mı"

"hayırdır çoban, neden bir şey demiyorsun

yoksa beğenmez misin bu ormandaki elmaları?"

"sağolasın, ben ne bu ormanı bilirim

 ne de daha önce bu elmadan yedim

 çok yorgunum ve şaşkınım

 dün bütün keçilerimi kaçırdım"

çatlamış dudakları sulu elmayla buluşunca

bir şelaleden su içmiş sanki kana kana

hele bu elmayı veren elin sahibiyle konuştu ya!

koşsa koşarmış cihanı baştan başa

"burası hangi köyün ormanı ?"

kız cevap vermemiş

"adın ne?"

kız sessiz, sadece çobanı izlemiş

bir müddet konuşmamış ikisi de

sonra çoban sordu çaresizce

"yoksa yabancıyım diye köyünüze

 pişman mı oldun elmayı verdiğine ?

 öyleyse sal beni toplayayım ne kadar elma varsa

 bu eski ormanın gölgesinde

 sereyim eteklerine"

gülümsedi güzel kız hafifçe

"ondan değil de, üzüldüm biraz haline

 yabancıların yolu bir kere düştü mü bu köye

 bir daha dönmezler evlerine

 ben seni elden görmemiştim

 elimdekini bilirsin demiştim"

anlamamış delikanlı bu sözleri

geldiği yol belli, tamam biraz karıştırmıştı

biraz da sersemlemişti belki

ama dönmezse 

çok üzülürdü keçilerin sahipleri

"ama özleyen çıkmaz ki beni"

yıllar önce ölmüştü çobanın ailesi

bir o kalmıştı geriye bir de dedesi

iki sene olmuştu dedesi gideli

geriye bir taş mezar bırakmıştı bir de çoban değneği

sanki okumuştu kız, onun aklından geçenleri

önce hüzünlendi, sonra gülümsedi

"haydi gel köyümüze gidelim" dedi

keçilerim diyemedi çoban

onlar gittikleri yerden memnunlardı

yoksa bu zamana kadar geri dönmezler miydi?

iki nehir arasında

bir köye vardılar

yürürken canı acımıyordu artık çobanın

sanki ayakkabılarındaki yırtık düzelmişti

ne açlık vardı, ne susuzluk

halbuki sadece bir elma yemişti

derken, güzel kızın yanı başında gülümserken

dondu kaldı 

köyün girişindeki al yazmalı kadını görünce

dizlerinin üstüne kapandı

"ana" diye fısıldadı havaya

hava bu sözleri taşıdı

taşıdı

taşıdı,

"ah yavrum" oldu karşılığı

o an anladı delikanlı çoban

o ormandan aslında hiç çıkamamıştı

biraz sonra babası yaklaştı yanına

teşekkür etti güzel kıza

elini attı oğlunun omuzlarına

"haydi" dedi "koş ananın yanına"

önce ağır adımlar

peşinden geldi yağmur

fırtına

gülümserken güzel kız

inanmıyordu bir yandan olanlara

herkes ona hayrandı

çoban ise ölümüne aşıktı

karışırken bedeni toprağa

alev alev kalbi tüm nehirlerin üzerinde parlayacaktı

ilan

yürüyorum, koşuyorum

düşüyorum

her gün aynı sesin peşinde

bir ömrü tüketiyorum

                                dedim usulca                                   

sesim var nefesim yok

öyle bir hayat ki bu

ne sen varsın

ne de sensizlik yok

                              dedi yaşlarıyla

gülümsüyorum, anlatıyorum

küsüyorum

her gece aynı gözlerin izinde

bileklerimi aynı yerden kesiyorum

                             dedim utangaçça       

özledim seni, özürüm yok

öyle bir hata ki bu

ne sana gelesim var

ne de geleceğim yok

                           dedi uzaklaşınca

lacrimas

seni sevmek çare değil 

çaresizlikten

başka bir şey gelmiyor elimden

başka kimse geçmiyor kalbimden

seni özlemek günah değil

cehennem

başka bir tarifi yok bu işkencenin

bir ucu sensizliğe bağlanmışken zincirimin

seninle konuşmam akıl kârı değil

delilikten

başka bir yolu yok seni güldürmemin

gözyaşlarıma gömülmüşken sevgi sözlerim

.....

bunları okursan bir gün

ve almışsam canımı erkenden

özür dilerim

başka bir yolu yoktu, 

ayaklarını bastığın toprağa dönüşmemin

yalancının son seramonisi

her hayattan bir parça can kopardım

üstünü alaca boyayıp mezarıma astım

yaş çığlıklarla dolup taştı da gözlerim

ben yine de sana bir kadeh daha uzattım

"bu sefer fark edersin belki

 ölü bir adamın bir şey hissetmeyeceğini"

yüzümdeki maske

yalanlarla dolu bir yaşamın rengindeyse

boyayamayacağım bir gerçek olduğunu düşünme

sakın

sakın kendine fazla değer yükleme, hiç sevmemiştim seni

silinirken varlığım yer yüzünden

son kez bir nefes aldım sadece güzel yüzünden

dört felaket bekliyor naaşımın başında

gözyaşı, hayal kırıklığı, öfke ve ikna

gözyaşlarını anlattım başında

hayal kırıklığını görmüş olmalısın ölü adamın mısrasında

öfkenin rengi dönüşürken yalandan bir kırmızıya

sakın ikna olma, benim gibi yalancılara 

sana

şimdi, tam şu anın derin uykusunda

uzatıp ellerimi uzanabilseydim saçlarına

fısıldayabilseydim sevdiğin o sözleri

sarılabilseydim rüyalarındaki derin yalnızlığa

ulaşabilir miydim sonsuzluğa

                ***

şimdi, kıyametin tam ortasında

haykırabilseydim adını tanrıya ve şeytana

koparken geçmişim gözlerinin parıltısında

savaşabilseydim tüm o korkularınla

duyurabilir miydim sesimi sana

               ***

şimdi, yanarken ikimiz de aynı yıldızın altında

sahip olsaydım bir dilek tutma hakkına

tutardım ellerini, bırakmazdım bir daha

peki sorabilseydim mutlu musun diye sana

görebilir miydim gülümsemeni 

söz kimseye söylemem, ikimizin arasında

sır

Sana olan hislerimi her zaman gizleyeceğim

Ne esen rüzgara fısıldayacağım bu aşkı

Ne de karanlık gecelere itiraf edeceğim

Resmine bakıp zaman zaman gülümseyeceğim

Bir şarkının melodisinde seni dinleyeceğim

Hayatım akıp giderken boşuna

Sessizce durup bir köşede, seni seyretmeye devam edeceğim

Arkadaşlar "neyin var?" diye sorarlarsa 

Hasta olduğumu söyleyip geçeceğim

İyileşmek gibi bir şanssızlığa düşmezsem eğer

En sonunda kalbimdeki sırlarla gömüleceğim

24

kış ortasında

bir çarşamba günü

ne kadar güzel geçebilirse

öyle güzel geçti...gitti

kitabın ortasında

bir hayalperest dizesi

ne kadar dokunaklı olabilirdi ?

okundu, dokundu... kör etti

sokağın ortasında

bir buluşma yeri

ne kadar beklesem de

biliyorum... o gelmeyecekti

kalbimle aklımın ortasında

tıkalı bir damar çizgisi

üç harf sıkışmış belli ki

demek böyle oluyormuş aşk cinayeti

uzay

on, dokuz, sekiz

daha dün aynı atmosferi paylaşırken

şimdi git gide uzaklaşıyorum yörüngenden

yavaş yavaş tükeniyor canım

sana el sallarken penceremden

yedi, altı, beş

öncesinde güneş yaktı gözlerimi

peşinden sonsuz karanlık geldi

dumanlar kaplarken ciğerlerimi

aramızdan ayrıldı çekim kuvveti

dört, üç, iki

savruldum boşluğa son sürat düşerken

tutunacak bir umut aradım senden

çarptım gerçekliğe kanadı dudaklarım

çaresizlikten ağlamaya başladım, geride kalanlar eğlenirken

bir

ufacık bir patlama ...ve bitti

dünyamda bıraktığım bir kişi bile fark etmedi

aklımın parçalanırken çıkardığı sesi

sıfır

donmuş hayaletim güneşe savrulurken

kalbim son defa sıcaklığı hissetti

güneş, gülümsemen gibiydi

kayıp şiir

sorular var aklımda

neden ve nasıllar arasında

tek cevabım sensin

ben ki bir yağmur damlasıysam

sen okyanusun ta kendisisin

istediğim şeyler var hayatta

sebep ve sonuçlar arasında

niyetim de nihayetim de sensin

ben bir ateş böceğiysem

sen güneşin ta kendisisin

eksik bir şeyler var yalnızlığımda

olmak ve olmamak arasında

yazdığım tüm şiirler sensin

ben boş bir kağıt parçasıysam

sen üzerime düşen en eşsiz renksin

son bir şey var aklımda

düşler ve gerçekler arasında

gördüğüm tüm hayaller sensin

ben umutsuz bir aşıksam

sen aşkın en güzel halisin

sessiz aydınlık

tanrı önce tüm yıldızları birer birer kapattı

sonra gözlerini yarattı

bu ışıltının başka bir açıklaması olamazdı

terk etti rüzgarlar bir eylül vakti dünyayı

baharı senin kokun sardı

tevekkeli, sonbahar hiç böyle güzel kokmamıştı

çekildi sular yeryüzünden, belli ki onlar da utandı

derken deniz kıyısında saçların dalgalandı

ruhum ilk defa o dalgalarda huzura daldı

derken sustu müzik, kuşlar ötmeyi bıraktı

kocaman şehirlerden çıt çıkmadı

sesindeki büyülü ezgi cennetin salonlarında çalındı

iyi ol

iyi ol

bahar gelsin 

buz tutmuş topraklara

iyi ol

güneş açsın

esir düşen sabahlara

iyi ol

yıldızlar parlasın

gönlü kaplayan karanlıkta

iyi ol

yağmur yağsın

bin yıllık çorak topraklara

iyi ol

masallar yazılsın

mutlu sona hasret hayatlara

sen yeter ki iyi ol

gönül koymam aramıza giren zamana

Bazen

Bazen yalnız kalmak ister insan

Belki biraz yağmurun sesi

Biraz şarap eşliği

Sadece susup sevmek gerekir bazen

Saatlerce onu düşünmek yetmezken

Bir bakmışsın akıyor gözlerinin önünden

Bazen sevmek yeter karşılık beklemeden

Uzun bir yolculukta 

Şehirler arası radyo frekansları arasında

Onun sesini duymak istersin

Alakasız bir şarkıda geçer adı, gülümsersin

Özlemek bile kıymetlidir bazen

Zamanında onun geçtiği bir hayat olduğunu bilirsin

Kıymetlenir hayatın, 

Gözyaşlarınla ıslanırken gülümseyen dudakların

Bazen yaşamak ister insan

Normal bir hayatı varmışçasına

Çiçekleri sulayıp, balığa yemini verirsin

Derken gözün uçuşan perdelere takılır

Onun kokusunu taşıyan rüzgara bir kez daha yenilirsin

Böyle zamanlarda hiç kimsesizsin

Böyle zamanlarda hiç sevilmeyeceğini bilirsin

...

iyi geceler

belki geçer